Rib and Sea

Προβληματίζεται και σχολιάζει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Μας μιλούν, δεν ακούμε. Μιλάμε, δεν μας ακούν. Φωνές που χάνονται σε μια Βαβέλ που εκπέμπει παράφωνα. Ένας κόσμος που μοιάζει να τρέχει πίσω από χίμμαιρες. Ένας κόσμος που αδιαφορεί για τους συνταξιδιώτες του σ' αυτόν τον πλανήτη, σ' αυτή τη ζωή. Και μολύνει την ατμόσφαιρα,  αδιαφορώντας για τον αφανισμό της γης που τον φιλοξενεί. Και ρυπαίνει την θάλασσα, αδιαφορώντας αν ο θάνατός της θα σημάνει και το δικό του τέλος. Και αδιαφορεί για το δάκρυ της φάλαινας, που χάνεται, καθώς είναι ανήμπορη να κατανοήσει την παράξενη αυτή "υπεροχή" του ανθρώπου και την επιλογή του να καταστρέφει και να αυτοκαταστρέφεται...

Μου τηλεφώνησε σήμερα ένας φίλος, ο οποίος ήταν εκτός εαυτού με όσα υβριστικά, δυσφημιστικά και συκοφαντικά διάβασε σε ένα "θαλασσινό" forum για το άτομό του. Τον ρώτησα αν γνωρίζει τα ονόματα αυτών που τον εξύβρισαν και τον συκοφάντησαν, αλλά εκείνος μου απάντησε : "Ρε συ Ιωσήφ, τι λες τώρα; Αν είχαν όνομα και επώνυμο θα τολμούσαν να γράψουν αυτές τις κακοήθειες";

Θέλετε να μεταφέρετε με ασφάλεια το σκάφος σας; Μην προβληματίζεστε. Υπάρχουν εταιρείες οι οποίες αναλαμβάνουν να το κάνουν για λογαριασμό σας. Εσείς δεν έχετε παρά να απολαύσετε την προσπάθεια, βιντεοσκοπώντας την μεταφορά...

Το σωσίβιο και το quick stop σώζουν ζωές.

Κείμενο :  Γιώργος Μισετζής.
Φωτογραφίες : Στέλιος Καββάδας - Γιώργος Μισετζής - Μοντάζ βίντεο : Γιώργος Μισετζής.

Έχουν περάσει πολλά χρόνια, αλλά ακόμα θυμάμαι την λαχτάρα μας όταν μαζί με τον φίλο, συνέταιρο, κουμπάρο και συνταξιδευτή μου Σωκράτη ανεβαίναμε εκείνο το ανηφορικό χωμάτινο μονοπάτι – πρέπει να ήταν αρχές Ιουλίου - για να φτάσουμε στη μοναδική υποτιθέμενη «ταβέρνα» που βρίσκεται πάνω στα Λέβιθα, ένα μικρό νησάκι ανάμεσα στη Λέρο και την Αμοργό, του οποίου μοναδικοί κάτοικοι τότε - δεν ξέρω για σήμερα - ήταν μια οικογένεια.