Rib and Sea
|
|
|
Το σωσίβιο, το quick stop και η ζώνη σώζουν ζωές
Σημείωμα του εκδότη
Να σε κάψω ή να σε θάψω;
Στριφογύριζα χθες στο κρεβάτι, μετρώντας τις ώρες μέχρι να ξημερώσει, και μια απ' τις φαεινές ιδέες που καρφώθηκαν στο μυαλό μου ήταν να γράψω ένα άρθρο για την τύχη που θα ήθελα να έχει το σαρκίο μου όταν αποφασίσει να σαλπάρει για άλλη γη, άλλα μέρη. Όλες οι καλές ιδέες κατά την διάρκεια του ύπνου έρχονται άλλωστε.
Έχω βεβαίως αποφασίσει προ πολλού ότι θα ήθελα να με κάψουν, όταν έρθει να με μαζέψει κάποια στιγμή ο καπτα Μιχάλης, αλλά ένοιωσα την ανάγκη να υποστηρίξω αυτή τη μετά θάνατον μεταχείριση του σαρκίου μου, δεδομένου ότι δεν είναι λίγοι αυτοί οι οποίοι με χλευάζουν ή με επικρίνουν γι' αυτή την επιλογή μου.
Γιατί στο νησί του Άη Στράτη δεν επιτρέπεται να στεγάσει τον Άγιό του;
Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Αν σας έβαζαν το ακόλουθο αίνιγμα θα βρίσκατε τη λύση του; Το αίνιγμα λοιπόν είναι : Σε ποιο νησί του Αιγαίου δεν υπάρχει ναός αφιερωμένος στο όνομα του Αγίου του;
Επειδή, όσο και αν παιδέψετε το μυαλό σας δεν θα το βρείτε, θα το πάρει το ποτάμι. Ο Άη Στράτης είναι το νησί που ο Άγιός του δεν διαθέτει στέγη! Διέθετε, δηλαδή, μέχρι που ήρθε η χούντα και τη γκρέμισε! Όχι, δεν έπεσε απ' τον σεισμό όπως έπεσαν τα σπίτια όλου σχεδόν του παλιού οικισμού. Το εκκλησάκι του Αγ. Ευστρατίου, που δέσποζε πάνω απ' το λιμάνι του νησιού, το έριξε η χουντική μπουλντόζα τραβώντας το με συρματόσχοινα! Λένε μάλιστα, αυτοί που θυμούνται, ότι η πρώτη προσπάθεια απέτυχε με τα συρματόσχοινα να κόβονται και τον χειριστή της μπουλντόζας να το βάζει στα πόδια απ' τον φόβο του!
Το δώρο δεν δωρίζεται κύριοι!
Βρίσκομαι στον Άη Στράτη από προχθές, αλλά μόλις προ ολίγου πληροφορήθηκα από τα πιο επίσημα χείλη, αυτά της Δημάρχου κυρίας Μαρίας Κακαλή, ότι το φουσκωτό σκάφος που είχε δωρήσει τον Ιανουάριο του 2001 στην Κοινότητα (τότε) του Αγ. Ευστρατίου ο Πατραϊκός Όμιλος Φουσκωτών Σκαφών, πουλήθηκε σε ιδιώτη και τα χρήματα τα πήρε το Δημόσιο!!!
Η ιστορία έχει ως εξής. Ο Πρόεδρος (τότε) της Κοινότητας κ. Χαράλαμπος Μακρής, κατά την ολιγόωρη παραμονή μου στο νησί το 2000 (όταν επέστρεφα εν πλω από την Κων/πολη, μαζί με τους Γρηγόρη Ντούζο, Σταύρο Βαμβουνάκη και Δημήτρη Χουρμουζιάδη), σε ερώτησή μου τι θα ήθελε περισσότερο να έχει το νησί, εξέφρασε την επιθυμία ότι θα ήθελε να είναι στη διάθεση της Κοινότητας ένα μεγάλο φουσκωτό σκάφος ώστε να είναι δυνατή η επικοινωνία με τη Λήμνο σε έκτακτες περιπτώσεις (μεταφορά ασθενών, φαρμάκων και άλλων ειδών πρώτης ανάγκης).
Επιδότηση στους γλάρους και τα αιγοπρόβατα για να βλέπουν τηλεόραση!
Κατατέθηκε, λέει, το σχέδιο νόμου του Υπουργείου Ψηφιακής Πολιτικής, Τηλεπικοινωνιών και Ενημέρωσης για την «πρόσβαση των μόνιμων κατοίκων των περιοχών εκτός τηλεοπτικής κάλυψης στους ελληνικούς τηλεοπτικούς σταθμούς ελεύθερης λήψης εθνικής εμβέλειας».
Αφορά κυρίως πολίτες που κατοικούν και δραστηριοποιούνται σε δύσβατες και απομακρυσμένες περιοχές της νησιωτικής και της ηπειρωτικής Ελλάδας και αντιστοιχεί, κατά προσέγγιση, σύμφωνα με σχετική μελέτη, σε τετρακόσιες έντεκα χιλιάδες (411.000) πολίτες.
Σύμφωνα με το σχέδιο νόμου, οι δικαιούχοι – μόνιμοι κάτοικοι των εκάστοτε περιοχών, θα λαμβάνουν χρηματική επιδότηση προκειμένου να αποκτήσουν πρόσβαση, μέσω παρόχου, στους ελληνικούς τηλεοπτικούς σταθμούς, ελεύθερης λήψης, εθνικής εμβέλειας.
Πόσο ομιλητική μπορεί να είναι μια χαρτοπετσέτα;
Την ώρα που εγώ επέστρεφα απ' τη Λέσβο, επέστρεψε και η καπετάνισσα απ' την Κάσο. Στις αποσκευές της, μαζί με τις φωτογραφίες και τις αναμνήσεις της, είχε και μια λευκή χαρτοπετσέτα με μια μαντινάδα γραμμένη επάνω της απ' τον Νίκο Παπαγεωργίου, Κασιώτη μετανάστη της Αμερικής. Ήταν επιθυμία του να μου τη δώσει. Και η καπετάνισσα, ικανοποιώντας την επιθυμία του, μου την έδωσε.
Πόσα μπορεί να γράψει κανείς άραγε πάνω σε μια χαρτοπετσέτα; Μια ολόκληρη ζωή ίσως; Να περιγράψει ενδεχομένως τον χαρακτήρα του; Να εκδηλώσει το ενδιαφέρον και την αγάπη του για έναν συνάνθρωπό του; Διαβάστε και ίσως πάρετε τις απαντήσεις.