Rib and Sea

Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.

Η εκτελεστικονομοθετική πλειοψηφία τού συζύγου τής Μαρέβας ψήφισε διάταξη, με βάση την οποία η ηγεσία του Αρείου Πάγου θα διορίζεται μετά από ψηφοφορία τών ίδιων των δικαστών. Τον τελικό λόγο, βέβαια, θα έχει το υπουργικό συμβούλιο, εξ ου και  αυτό παρέλειψε τους πρώτους σε ψήφους και διόρισε αυτούς που γούσταρε. Πλείστοι όσοι κατέκριναν αυτή την πράξη, αλλ΄ ουδενός το αυτί ίδρωσε. Κατά τα ειωθότα!

Θυμήθηκα απόσπασμα από το βιβλίο του καθηγητή Κώστα Δουζίνα με τίτλο «ΜΕΤΑΞΥ ΑΠΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΟΥΤΟΠΙΑΣ». Στη σελίδα 40  γράφει για το Ανώτατο Δικαστήριο [Α.Δ.] των ΗΠΑ:  
      
«Τό 1935 καί 1936, τό Α.Δ. άκολουθώντας τίς άρχές πού είχε εφαρμόσει στίς άρχές τού αίώνα άκύρωσε ώς άντισυνταγματικούς όλους τούς οίκονομικούς νόμους τού Roosevelt. Στήν ύπόθεση Schechter v. U.S. τόν όμοσπονδιακό νόμο οίκονομικής άνασυγκρότησης, στήν ύπόθεση Carter v. Carter τό νόμο ρύθμισης τής παραγωγής άνθρακος καί χάλυβος, στήν ύπόθεση U.S. v. Buder τό νόμο γεωργικής άνασυγκρότησης καί στήν ύπόθεση Morehead ν. Tipald ένα νόμο τής Νέα Ύόρκης πού επέβαλε κατώτατα όρια γιά τά έργατικά ήμερομίσθια. Ολες οί προσπάθειες τού Roosevelt προσέκρουαν στήν πεισματική άρνηση τού Α.Δ. νά άποδεχτεί οποιαδήποτε «παραβίαση» τής άρχής τής έλευθερίας τών συμβάσεων καί τή ρυθμιστική παρέμβαση στήν οικονομία.
         
Τό Νοέμβριο τού 1936 όμως, ό Roosevelt έπανεκλέχτηκε μέ συντριπτική πλειοψηφία καί μέ σαφή ύπόσχεση νά συνεχίσει τό New Deal. Τόν Φεβρουάριο τού 1937 ό πρόεδρος άνακοίνωσε δτι θά άλλαζε τόν κανονισμό τού Α.Δ. καί θά ύποχρέωνε τούς δικαστές ήλικίας άνω τών 65 χρόνων νά παραιτηθούν. Τό σχέδιο αύτό θά όδηγούσε σέ ύποχρεωτική έξοδο άπό τήν ύπηρεσία τούς έξι άπό τούς έννιά δικαστές καί θά έδινε τήν εύκαιρία στόν Roosevelt νά διορίσει στή θέση τους πολιτικούς του φίλους, δημιουργώντας έτσι μιά πλειοψηφία θετική πρός τό New Deal. Τό σχέδιο όμως δέν μπήκε σέ εφαρμογή. Δύο μήνες μετά τήν άνακοίνωσή του ένας άπό τούς πέντε δικαστές πού ψήφιζαν μόνιμα έναντίον τών μέτρων τού New Deal άλλαξε άνεξήγητα στάση καί προσχώρησε στήν παράταξη τών τεσσάρων δικαστών πού ύποστήριζαν τό New Deal, δίνοντάς τους έτσι τήν άπαραίτητη γιά τήν πλειοψηφία πέμπτη ψήφο. Στή διάρκεια τού 1937 τό Α.Δ. μέ τή νέα 5-4 πλειοψηφία έπικύρωσε διαδοχικά όλα έκείνα τά μέτρα πού μόλις πρίν άπό λίγους μήνες είχε άκυρώσει: τόν όμοσπονδιακό έργατικό νόμο, πού άναγνώρισε γιά πρώτη φορά τά έργατικά συνδικάτα (Warren Act), τό νόμο περί κοινωνικών άσφαλίσεων (Steward v. Davis) ένα νόμο τής  Washington που καθόριζε κατώτατα όρια μισθών ..»
          
Όταν αυτά συμβαίνουν  στην υπερατλαντική σούπερ δημοκρατία, γιατί να περιμένω εγώ από τη σπείρα των  πωλητικών μου ευλαβική τήρηση του Συντάγματος, προσήλωση στη διάκριση των εξουσιών, πάταξη τής διασπάθισης των φόρων μου, διάλυση του πελατειακού κράτους, εξοστρακισμό και πραγματική τιμωρία παντός επίορκου λειτουργού κ.λπ.; 

Σώτος