Rib and Sea
Το τενεκεδάκι.
Του Σωτηρίου Καλαμίτση.
Άκουγα προχθές στο ραδιόφωνο τον Χατζηδάκι, εκ των αντιπροέδρων της ΝΔ, να περιγράφει την διαπραγματευτική τακτική της κυβέρνησης ως εξής: «Να σπρώξουμε το τενεκεδάκι λίγο πιο πέρα και βλέπουμε». «Τί είδους παρομοίωση είναι αυτή;», αναρωτήθηκα. Πώς το σκαρφίστηκε τούτο το πράμα ο Αντιπρόεδρας; Δεν το έχω ματακούσει αυτό το «τενεκεδάκι». Κάτι, όμως, με τριβέλιζε. Κάπου βαθειά στο υποσυνείδητό μου κάτι υπήρχε αγκυροβολημένο. Ψάχτηκα και ανέσυρα από το αρχείο μου ένα άρθρο που είχε αναρτήσει στο διαδίκτυο ο Γεράσιμος Ταυρωπός. Έγραφε την 14.07.2015, την επομένη, δηλαδή, της περίφημης 17ωρης διαπραγμάτευσης του Αλέξη στο ανώτατο δυνατό επίπεδο της ΕΕ, εξ αφορμής της πρότασης του Σόϊμπλε για προσωρινή έξοδο της Ελλάδος από την ευρωζώνη, την οποία μετά βδελυγμίας αποκρούσαμε μένοντας Ευρώπη, όπως απαιτούσε το 38,5% του λαού. Προσοχή στην τελευταία και πιο ανατριχιαστική παράγραφο.
Όταν οι λέξεις χάνουν το νόημά τους.
Του Σωτηρίου Καλαμίτση.
ΜΕΡΟΣ Α.
Δεν θα γράψω, βέβαια, για τους όρους «ισοδύναμα», «προαπαιτούμενα» και «αξιολόγηση», που έχουν καταντήσει να σημαίνουν «πρόσθετα φορολογικά μέτρα», «πρόσθετες περικοπές μισθών και συντάξεων», «αυξήσεις τιμών» ή μονολεκτικά «λιτότητα», δηλαδή «αύξηση της ανεργίας», «πιο πολλά λουκέτα», ήτοι «ύφεση» που μετατρέπει οποιαδήποτε αναφορά στην «ανάπτυξη» σε όνειρο απατηλό. Ούτε για τα «προληπτικά μέτρα» [contingency measures] που απαιτούν οι δανειστές, για να καθαρίζουν μια και καλή, ώστε να μην τους βγαίνει η ψυχή με «σκληρές διαπραγματεύσεις» καθώς θα ζητούν νέα μέτρα, όταν, μετά βεβαιότητος, δεν θα έχουν επιτευχθεί οι στόχοι του εκάστοτε συμφωνουμένου Μνημονίου.
Τα πρακτοράκια.
Του Σωτηρίου Καλαμίτση.
Έχω ξαναγράψει ότι μόνον πράκτορες των ΗΠΑ θα επέτρεπαν να εξελιχθεί η χώρα σε έναν απέραντο υποδοχέα μεταναστών. Διαβάζοντας χθες άρθρο του γνωστού Paul Craig Roberts, ο οποίος γνωρίζει εκ των έσω τον κρατικό μηχανισμό των ΗΠΑ και πώς λειτουργούν οι αμερικανικές κυβερνήσεις, επείσθην πλέον ότι έτσι είναι. Τα χαζοχαρούμενα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που πονούν πολύ για τα αδέλφια μας τους μετανάστες δεν είναι διεθνιστές, αλλά κανονικά πρακτοράκια με επί κεφαλής τον Αλέξη, εκ δεξιών του οποίου κάθεται ο Χάνος Κλασμένος. Φαίνεται ότι είναι πάρα πολλά τα λεφτά Άρη.
Γράφει, λοιπόν, ο εν λόγω με τίτλο «Η Ουάσιγκτον υποχρεώνει τους ευρωπαίους υποτελείς να δεχθούν 2ο κύμα προσφύγων»:
Αι δύο φυλαί.
Του Σωτηρίου Καλαμίτση.
Ως γνωστόν, η αρχαία πόλις των Αθηνών είχε σύστημα διοικητικόν, κατά το οποίον οι Αθηναίοι πολίτες διαιρούντο σε 10 φυλές. Δεν ήταν θέμα ρατσιστικό, όπως θα έλεγαν κάτι μαλακισμένα νεωστί. Ήταν θέμα ελέγχου το ποιός είχε αίμα αθηναϊκό και πώς θα μπορούσε να γίνει πιο αποδοτική η διοίκηση της πόλης και η διαχείριση των κοινών.
Σήμερα στην Ελλάδα, αν υποθέσουμε ότι είμεθα απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων, όπερ πολλοί αμφισβητούν, οι φυλές έχουν μειωθεί σε δύο. Η μία είναι η των υπηρετούντων σε μόνιμες θέσεις, όπου ο μισθός πέφτει, βρέξει χιονίσει, άλλως, μήνας μπει μήνας βγει, άλλως, δουλέψει δεν δουλέψει. Η κατηγορία αυτή των πολιτών αποκαλείται «φυλή των απασχολούμενων [όχι αναγκαίως εργαζομένων] στον Δημόσιο Τομέα». Όλοι οι άλλοι ανήκουν στην δεύτερη φυλή, η οποία αποκαλείται «φυλή των εργαζομένων στον μη Δημόσιο Τομέα» ή «εργοδότες». Η πρώτη απόδειξη περί της διακρίσεως αυτής είναι ο δείκτης ανεργίας, ο οποίος ουδέποτε επηρεάζεται από την πρώτη φυλή.
Θα διερωτηθείτε, ίσως, τι συνέβη και μου τη βάρεσε τόσο πολύ, ώστε να γράφω τέτοια πράγματα. Τίποτε το φοβερό. Απλώς έψαχνα να βρω την αιτιολογία που το Ελεγκτικό Συνέδριο έτριψε τη μούρη του μαντηλάκια λέγοντάς του ότι το ασφαληστρικό νομοσχέδιό του είναι κομμάτι αντισυνταγματικό. Και ιδού τι βρήκα:
Κλέφτες, νταβατζήδες του λαού. Μικροί, ανίκανοι κυβερνήτες, και σεις, πρωταριστεροί Λαομπαίχτες.
Πηγή : http://www.zougla.gr/apopseis/article/kleftes-ntavatzides-tou-laou-mikri-anikani-kivernites-ke-sis-protaristeri--laompektes
Αν και σιχαίνομαι κάθε τι που προέρχεται από τη Ζούγκλα του λιποτάκτη ψευτοδημοσιογράφου Μάκη Τριανταφυλλόπουλου, θα δημοσιεύσω το πλήρες οργής και αγανάκτησης χρονογράφημα του κ. Ανευλαβή, κάνοντας στο τέλος κάποιο σχόλιο και εκφράζοντας μερικές εύλογες απορίες.
Ιωσήφ Παπαδόπουλος
Γράφει ο Ελευθέριος Ανευλαβής.
Δεν μας κλέψατε, μόνο, τον γλίσχρο μισθό μας. Την τιποτένια μας σύνταξη.
Κλέψατε και το δώρο του παππού για τα εγγόνια.
Στερήσατε το παιχνίδι των παιδιών μας, και την ξεγνοιασιά της παιδικής ηλικίας.
Κλέψατε, και τη μέρα της αμφίβολης χαράς, καθώς περιμέναμε τη σύνταξή μας, ξεροσταλιάζοντας στα ΑΤΜ, και τα μετρούσαμε, κι ήσαν ακόμη λιγότερα, τα λιγοστά ευρώ της άθλιας σύνταξης.
Δεν μας κλέψατε, μόνο, το σπίτι μας, μαζί με τις προσδοκίες μιας ζωής χτισμένες στους τοίχους του. Στις πόρτες του, στις κρεβατοκάμαρές του.
Μας κλέψατε τα χρόνια της ζωής μας, ασπρίζοντας τα μαλλιά μας, μέσα σε μια ατέλειωτη νύχτα-εφιάλτη, και των δικών σας αριστερομνημονίων.