Rib and Sea
Εκλογές 2023 - Συμμετοχή, Αποχή, Αφωνία.
Του Απόστολου Σαραντίδη.
1. Εκλογές
Εκλογές στον ελληνικό κοινοβουλευτισμό του 2023. Αμφιλεγόμενες αντικρουόμενες αντιπαραθέσεις κομμάτων αλλά και απόψεων περί συμμετοχής ή μη στο εκλογικό γίγνεσθαι, στημένο παιχνίδι κατ’ άλλους. Θα γίνει προσπάθεια με δοκιμιακή γραφή σύντομα να προσεγγιστεί το θέμα όσο πιο αποστασιοποιημένα, και με όρους πολιτικής κοινωνιολογίας και ιστοριογραφίας από την έως τώρα εμπειρία και γνώση.
Ο διαχωρισμός
Κατ’ αρχάς το πολιτικό φαινόμενο της πολιτικής από την οργάνωση των πρώτων θηρευτικών κοινωνιών προ χιλιετιών το οποίο φθάνει σε μια βραχεία κορύφωση στην Αθηναϊκή Δημοκρατία του Περικλέους, ουδεμία σχέση έχει με τον φυτευτό Βρετανικό κοινοβουλευτισμό αλλά και τον φράγκικο διαχωρισμό των parties σε δεξιά, κεντρώα και αριστερά σύμφωνα με τον προσανατολισμό της θέσεως στα βουλευτικά έδρανα αρχικά, με τον βλακώδη διαχωρισμό σε πολιτικές τάξεις των πολιτών αργότερα σε στεγανά πλαίσια. Εγκεφάλων που επέτρεψαν στη γλώσσα της Γαλλικής Επανάστασης να εισχωρήσουν ακόμη και πολιτικές έννοιες «Ξεβράκωτων», των Sans-Culottes. Εδώ φαίνεται καθαρά ο αντικατοπτρισμός των τάξεων στο μετέπειτα μαρξιστικό Κεφάλαιο. Η ιδέα όμως είναι η ίδια από τον 18ο αιώνα στη γένεση των πρώτων προεπαναστατικών θεοσοφιστικών Λεσχών στα τεκτονικά μεσαιωνικά πρότυπα, που παίρνει θεωρητική υπόσταση τον 19ο και προσπαθεί να εφαρμοστεί επί του πρακτέου στην αρχή του 20ού με την Οκτωβριανή επανάσταση και μάλιστα επί Ρωσικού εδάφους στο οποίο απουσιάζει η βιομηχανοποίηση.
Πόσο νόστιμον είναι το ήμαρ τελικά;
Της Βιολέτας Πατινιώτη.
Είμαστε η γενιά των Ελλήνων που επιμένουμε στο Δυτικότερο άκρο της Τουρκίας. Μια γενιά που αποφάσισε να επιστρέψει στα πατρογονικά της με όραμα, ελπίδες και όρεξη για δημιουργία. Ανάμεσα σε έποικους από την Ανατολία και τον Πόντο και σε ελάχιστους γηγενείς ακρίτες επιστρέψαμε ως άλλος Οδυσσέας, που απαρνήθηκε ακόμα και την αθανασία για χάρη του νόστου.
Η επαναλειτουργία των Ελληνικών Σχολείων στο νησί το 2013 γέμισε ελπίδα τις αποσκευές μερικών δεκάδων οικογενειών που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του κουδουνιού και αποφάσισαν να επαναπροσδιορίσουν τη ζωή τους στη γενέτειρα πατρίδα τους. Οι περισσότερες οικογένειες έφυγαν για την Ελλάδα στα τέλη της δεκαετίας του ‘70 με σκοπό να επιστρέψουν μόλις ηρεμήσουν οι πολιτικές αναταράξεις.
Τρεῖς Ἱεράρχες - Ἰδέα καὶ πράξη.
Τοῦ Ἀπόστολου Σαραντίδη.
Ὁ ὀρθόδοξος κόσμος τιμᾷ κάθε Ἰανουάριο τοὺς ἀδάμαντες τοῦ πνεύματος καὶ τῆς ὀρθόδοξης θεολογίας καὶ τὰ διαχρονικὰ πρότυπα τῆς Παιδείας τοῦ Γένους μας. Βασίλειος ὁ Μέγας, Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος.
Πρότυπα ἀξεπέραστα, ἰδιαίτερα σήμερα ποὺ τὸ ἄχρονο Νόημα ὡς ἡ μόνη ἔτυμη (ἀληθὴς) ἔννοια ἐξανεμίζεται μὲς στὴν ἀνέτυμη γραμμικὴ χρονολόγηση στὴν ταύτιση μὲ τὴν ἀναπαράστασή του, περιορίζοντάς την χωρὶς νὰ εἶναι θεραπευτικὴ τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης στοὺς εὐμετάβλητους καὶ τυχαίους κανόνες διακίνησης πολυώνυμων κενῶν σημείων χάριν μιᾶς ὠφελιμιστικῆς χρησιμοθηρίας τῆς διδαχῆς καὶ τοῦ ἀνυπότακτου χαρακτῆρα τῆς πραγματικότητας.
Μέσα ἀπὸ λογικοὺς μηχανισμοὺς παρανόησης κυριαρχούμενους ἀπὸ φαντασιακὰ προσομοιωτικὰ μορφώματα δυνητικῶν πραγμάτων καὶ πανπεριεκτικῶν ἰδεῶν μὲ λόγο μονότροπα καὶ μονότονα ἐπαμφοτερίζοντα, ἡ ψευδαισθησιακὴ ἀνασυγκόλληση ἑνὸς παρακμιακῆς ἀλλοτρίωσης θρυμματισμένου κόσμου προσδίδει τὴν εἰκόνα μιᾶς κοινωνίας ἀνυποψίαστης γιὰ ἐπερχόμενα δεινά.
Εις μνήμην.
«Τὸ ἐπ' ἐμοί, ἐνόσῳ ζῶ καὶ ἀναπνέω καὶ σοφρονώ,
δὲν θὰ παύσω πάντοτε, νὰ ὑμνῶ μετὰ λατρείας τον
Χριστόν μου, νὰ περιγράφω μετ' ἔρωτος τὴν φύσιν,
καὶ νὰ ζωγραφὼ μετὰ στοργῆς τὰ γνήσια Ἑλληνικὰ ἤθη.»
Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης
Τοῦ Ἀπόστολου Σαραντίδη.
Τὸ πολιτικὸν καὶ κοινωνικὸν κλίμα εἰς ὅλην σχεδὸν τὴν ἑλληνικὴν ἐπικράτειαν βαρύ, ρευστὸν καὶ μὴ προσδιορίσιμον λίαν. Κατὰ μερικοὺς ἀνέλπιδον καὶ μὴ ἀναστρέψιμον. Τὰ πικρὰ λόγια ἴσως ἀργότερα θὰ κληθοῦν νὰ περιγράψουν ἢ καὶ νὰ ἁπαλύνουν ὅσον αὐτὸ θὰ ἦτο δυνατὸν καὶ ἐφικτὸν μίαν τραγωδίαν ἴσως ἐκ τῶν χειροτέρων ἥτις θὰ βιώσει ὁ μακάριος ἀκόμη ἕλλην πολίτης. Εὐχόμεθα διὰ τὸ καλύτερον καὶ διὰ τὴν ὁμαλοτέραν πορείαν ἂν καὶ σχεδὸν ὅλα καταδεικνύουσι τὸ ἀντίθετον. Σὲ κάθε περίπτωσιν ἡ ἐλπὶς πάντοτε ἀποθνήσκει τελευταῖα ἐκτὸς ἐὰν ἐπιχειρεῖς νὰ ταριχεύσεις ἕνα πρὸ πολλοῦ συντελεσμένον πτῶμα σκυλευόμενον ἤδη ἐξ᾿ ἀγρίων ἁρπακτικῶν. Διὰ τὸν ἀληθινὸν μέτοχον ὅμως τοῦ ἑλληνικοῦ λόγου τὸ βαθύτερον σκότος εἶναι ὀλίγον πρὶν ἀπὸ τὴν αὐγὴν καὶ τὴν ἐπί-ἀνά-ἰστατικὴν πλήρως ἀναθεωρητικὴν μεταστροφικὴν μετά-νόηση παρελθόντων ἁμαρτημάτων, ἀστοχιῶν οὕτως εἰπεῖν κατὰ τὴν κυριολεκτικὴν ἀπόδοσιν, εἴτε ἐξ᾿ ἀμελείας εἴτε ἐκ πρὸ μελέτης μὲ ἐνδεχόμενον δόλον καὶ μάλιστα κατὰ συρροήν. Τὸ ἀνωτέρω οὐδόλως ἀπαλλάσσει τοὺς φυσικοὺς καὶ ἠθικοὺς αὐτουργοὺς τῆς ἀνομίας οἱ ὁποῖοι τὸ πιθανότερον θὰ ἦτο νὰ νίπτουν τὰς χεῖρας των, ἐκβαλλόμενοι τὴν εὐθύνην εἰς ἀλλήλους μὴν ἔχοντας τόπον νὰ σταθοῦν ἀπὸ τὴν κοινωνικὴν κατακραυγὴν καὶ τυφλὴν βίαν καὶ ὀργήν. Ἐδῶ θὰ ταίριαζε ἐπακριβῶς μεταφορικῶς τὸ γνωστὸ τοῖς πᾶσι, «Μετὰ τὴν ἀπομάκρυνσιν ἐκ τοῦ ταμείου οὐδέν λάθος ἀναγνωρίζεται».
Όσο ο χρόνος τελειώνει καφενείο και ταβέρνα.
Του Απόστολου Σαραντίδη.
Ένας Έλληνας όπου κι αν βρίσκονταν παλαιά, τη σχέση του με τον χρόνο την επένδυε με χρώματα αθανασίας. Αγαπημένος μύθος και παραμύθι συνάμα, της μάνας και της γιαγιάς για να μπολιάζεται η συνέχεια της ύπαρξης και της συνύπαρξης, το αθάνατο νερό που ψάχνει ο πρίγκιπας στο λημέρι του κακού δράκου. Κάπως έτσι ήταν το πρώτο άκουσμα. Στη συνέχεια δεν άλλαξαν και πολύ τα πράγματα. Το πλαίσιο σχεδόν το ίδιο όσο κι αν δείχνει σήμερα διαφορετικό.
Μεγαλώνοντας, δύσκολα συνειδητοποιήσαμε ότι το νερό θα μπορούσε να περιείχε και αλάτι θαλασσινό. Χρειάζεται διδασκαλία. Νερό κι αλάτι μέσα στον χρόνο. Στον χρόνο που κάποτε περνάει αργά και κάποτε γρήγορα. Πότε απαλά και πότε δυνατά. Αρκεί να σταθείς για ένα ολόκληρο λεπτό μπροστά σε έναν τοίχο ολομόναχος σε περίοδο έντασης. Τότε ίσως να διαφαίνεται μια διαφορά ως σκιώδη προβολή από άλλη διάσταση. Σαν σφαιρική βύθιση σε δισδιάστατο επίπεδο. Σαν κυκλική επαναφορά.