Rib and Sea
Εθνοκτονικές ισορροπίες.
Γράφει ο Απόστολος Σαραντίδης.
Σήμερα θα ασχοληθούμε πέρα από τα πλαίσια της γεωστρατηγικής και υψηλής στρατηγικής χωρίς να ξεφεύγουμε από αυτά, στη διερεύνηση ή καλύτερα ερμηνεία νεωτερικών συμπεριφορών ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, στην οποία από το 1974 και μετά μαζί με το θέμα που ως διαφορετικό από το πλαίσιο δεν είναι και τόσο σταθερό, το μοτίβο παραμένει το ίδιο. Και δεν είναι άλλο από την πολιτική του κατευνασμού χάριν της ειρήνης και ευημερίας δύο λαών που η ιστορία τούς «έλαχε» να ζούνε μαζί…γενοκτονώντας ο δεύτερος τον πρώτο.
Αν το μοτίβο αυτό εξυπηρετεί τα εθνικά συμφέροντα, είμαστε στον ορθό δρόμο. Όμως τίθεται στα χρόνια που ακολούθησαν άλλος ένας προβληματισμός ως προς την έννοια του επιθέτου εθνικός. Διότι αν το εθνικό συμφέρον προσιδιάζει με φασίζουσα συμπεριφορά όπως έχει καλλιεργηθεί από μια Νέα Τάξη, τότε και η εξωτερική μας πολιτική θα πρέπει να υπαχθεί και να ακολουθήσει το διεθνιστικό μοντέλο το οποίο όμως είναι προερχόμενο από τον αριστερό πολιτικό χώρο. Με άλλα λόγια, αριστερά και δεξιά σε μια κυκλωτική σύσπαση δείχνουν να ταυτίζονται αποδομώντας το κοινοβουλευτικό μοντέλο του 19ου αιώνα στο οποίο στηρίζεται η εκτελεστική εξουσία, και ο διεθνισμός δεν είναι καθόλου μόνο αριστερή ιδεολογία αλλά Πίστη όλων των Δυτικών αποχρώσεων. Κάτι που εδώ και χρόνια ισχυριζόμαστε. Σε βάρος βέβαια της νομοθετικής και δικαστικής αφού η ηγεσία του δικαστικού σώματος διορίζεται αλλά και οι βουλευτές προτείνονται και ελέγχονται από τον κομματικό αρχηγό. Στη σάρωση αυτή των δημοκρατικών κεκτημένων δεν εξαιρείται ούτε η ηγεσία του στρατεύματος αφού και αυτή διορίζεται, άρα ελέγχεται πολιτικά. Ενώ παλαιά ελέγχονταν από τον βασιλιά, ο οποίος στο κάτω-κάτω δεν είχε το άγχος του πολιτικού κόστους ως ισόβιος ο ίδιος και οι απόγονοί του, τώρα ο έλεγχος έχει περάσει στον εκάστοτε κομματικό πρωθυπουργό ο οποίος είναι βέβαιον ότι ελέγχεται από ξένα ανώνυμα κέντρα.
Marketpass, gaspass, trespass, marriage pass, passpartούζες.
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
-εξωτερικό χρέος της χώρας € 450 δισ. και ο δανεισμός συνεχίζεται
-χρέος ΝΔ στις τράπεζες € 500 εκ.
-το Δημόσιο αγνοεί πόσα και ποια ακίνητα του ανήκουν. Έτσι εξηγείται, γιατί προχωράει ξανά σε πώληση καταπατημένων
-η Δικαιοσύνη βραδυπορεί και η δικαστική εξουσία συναλλάσσεται με την εκτελεστική
-η κτηματογράφηση δεν έχει ολοκληρωθεί μετά από 29 χρόνια
-η εφαρμογή τής αντικειμενικής αξίας ακινήτων σε όλη την επικράτεια δεν έχει ολοκληρωθεί μετά από 42 χρόνια
-φορολογική μεταρρύθμιση της πλάκας, για να απαλλαγούν οι φορατζήδες από τους ελέγχους αυτών που προκλητικά δηλώνουν εισόδημα € 5.000 και ξοδεύουν € 40.000 ή διαθέτουν περιουσία εκατοντάδων χιλιάδων και τυγχάνουν marketpass
-επιστολική ψήφος που καταργεί τη μυστικότητα της ψήφου και προοιωνίζεται νοθείες-αλλά πιο φοβερή μεταρρύθμιση ο γάμος των ομοφυλοφίλων.
Η επόμενη απαράδεκτη διάκριση.
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Είναι απαράδεκτο να διακρίνουμε ομοφυλόφιλα [ομόφυλα που λένε οι μορφωμένοι] και ετεροφυλόφιλα [ετερόφυλα που λένε οι μορφωμένοι] ζευγάρια ως προς τον γάμο. Άνθρωποι είμαστε όλοι και δεν έχει σημασία, αν ο ένας διαθέτει μέζεα και ο άλλος αιδοίο, αφού όλοι έχουμε έναν κοινό παρονομαστή, τον πρωκτό.
Άρα, αφού νομιμοποιήσαμε το σύμφωνο συμβίωσης ομοφυλόφιλων, γιατί να μη νομιμοποιήσουμε και τον γάμο ομοφυλόφιλων. Ο όρος γάμος προέρχεται από το ρήμα γαμέω-ώ και σε όλες τις περιπτώσεις ένας τουλάχιστον γαμεί [γράφω τουλάχιστον, διότι επί ομοφυλοφίλων, μπορεί και οι δύο]. Ποίο το πρόβλημα; Να πάψουν πλέον αυτές οι απαράδεκτες αναχρονιστικές διακρίσεις.
Το μόνο και το μονό.
Του Απόστολου Σαραντίδη.
Ακούμε από ομοφυλόφιλους για να δικαιολογήσουν τον «γάμο» τους και την «υιοθεσία», το επιχείρημα «άλλο το παραδοσιακό, άλλο το πυρηνικό, άλλο το φυσιολογικό, άλλο το νόμιμο, άλλο το δικαίωμα».
Κατ’ αρχάς να ξεκαθαρίσουμε γλωσσικά το αυτονόητο, που πάει να επιβληθεί, όπως το εμετικό «να παράξω» που πέταξε κάποια αγράμματη θολοκουλτουριάρα παραταξιακιά αριστεροδέξια αδέξια χοντρή Κυριακή που πίνει στον Άδωνι τον καφέ, αντί του ορθού «να παραγάγω» και έγινε viral την τελευταία δεκαετία. Πριν, δεν υπήρχε γλωσσικά καν ούτε σαν υποψία. Και μη μας πουν οι θολολόγοι ότι η γλώσσα είναι ζωντανή και εξελίσσεται! Ευτυχά θα μας εισάξουν τα νέα και εξαρτιέται από τη συνθήκη; Ευτυχώς η Χαρούλα η Αλεξίου θα το φωνάζει, Εξαρτάται! Τούτα τα γλωσσικά ιδεολογήματα πέραση να μην έχουν, κι όμως οι δάσκαλοι και τα δημοσιογραφικά και πολιτικά πασαλείμματα μάς τα πλασάρουν και οι άκριτοι τα…τεκνοθετούν και τα αμολούν κατόπιν ως ευφυή προς εντυπωσιασμό. Εξαιρείται η απροσεξία. Λυπάμαι αν στεναχωρώ συναδέλφους δασκάλους και άλλους αλλά η αλήθεια είναι αυτή. Γνωρίζουμε πολύ καλά πώς ομιλούν την ελληνική. Οι εξαιρέσεις δεν είναι ικανές να ξεκουμπίσουν τον σάπιο κανόνα.
Τί δεν καταλαβαίνω;
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Παρακολουθώντας απαθώς πλέον τα δελτία ειδήσεων των βοθροκάναλων [Πολάκης ορθώς έφα], το 90% των οποίων δελτίων καταλαμβάνει η περιγραφή στυγερών εγκλημάτων και η ανάλυση της προσωπικότητος των συλληφθέντων ή αναζητουμένων δραστών αυτών, αναρωτήθηκα κάποια στιγμή πώς είναι δυνατόν οι ανεγκέφαλοι κακούργοι να έχουν δικαίωμα ψήφου. Με τί μυαλά αποφασίζουν για το μέλλον εμού και των παιδιών μου;
Διαβάζω, λοιπόν, στην ΗΜΕΡΗΣΙΑ
«Τα αποτελέσματα των εκλογών στις φυλακές Κορυδαλλού δεν διαφέρουν ουσιαστικά από τις εκλογές του Μαΐου. Δύο τα εκλογικά τμήματα. Στο πρώτο εκλογικό τμήμα επί συνόλου 192 εγγεγραμμένων ψήφισαν οι 185 εκ των οποίων ΣΥΡΙΖΑ επέλεξαν οι 140 (ποσοστό 75,68%), ενώ στις εκλογές του Μαΐου το κόμμα είχε λάβει 82,99%.
Η ΝΔ έλαβε 9,19%, αφού την ψήφισαν 17 κρατούμενοι, ενώ τρίτο κόμμα με 7 ψήφους είναι η Ελληνική Λύση. Ανάλογη είναι η εικόνα και στο άλλο εκλογικό τμήμα, όπου από τους 97 εγγεγραμμένους ψήφισαν οι 92. Από αυτούς οι 70 επέλεξαν τον ΣΥΡΙΖΑ που έλαβε ποσοστό 76,09%, ενώ στις προηγούμενες εκλογές έλαβε 82,61%.