Rib and Sea
Τί έχουν και δεν ψοφάνε τα έρμα;
Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης.
Καθώς τακτοποιούσα τούτες τις μέρες τη βιβλιοθήκη, για να βολέψω βιβλία που σωρεύτηκαν τα τελευταία χρόνια εξοστρακίζοντας στην αποθήκη τα παλαιότερα και διαβασμένα, έπεσα πάνω σε ένα ξεχασμένο τεύχος του περιοδικού «ΝΕΜECIS» [6ο τεύχος, Ιούλιος 1999, τιμή 1.700 δρχ.].
Ξεφυλλίζοντάς το στάθηκα σε άρθρο του μακαρίτη Αντώνη Καρκαγιάννη με τίτλο «Δόλια εκλογική παροχολογία…». Εμέμφετο ο αρθρογράφος το κυβερνόν τότε ΠΑΣΟΚ που εν όψει επικείμενων εκλογών είχε αρχίσει να ασχολείται με την καθημερινότητα των πολιτών. Κάτι σαν την ξεχασμένη πια εκστρατεία του κυρ-Αλέκου του Φραπεδιάρη. Κοίτα κάτι κόπι-πάστε φίλε μου οι αριστεροκεντροδεξιοαδέξιοι.
Πονηρός ο Βόλφι, αλλ’ απρόσεκτος.
Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης.
«Ο συνταξιούχος, με τα έξι κατοστάρικα σύνταξη και τον αέρα του αυτονόητου χρέους, αγοράζει εκατόν πενήντα σουβλάκια και τα μοιράζει στην Πλατεία Βικτωρίας. Η χήρα, με δυο παιδιά, που σιτίζεται καθημερινά στο συσσίτιο της Εκκλησίας, αγοράζει (με το ανύπαρκτο υστέρημά της) και πηγαίνει στους πρόσφυγες ένα πάκο χαρτοπετσέτες, πέντε μπουκάλια νερό, ένα πακετάκι σερβιέτες – ποιος ευρωπαϊκός οργανισμός να αναμετρηθεί με τέτοια αρχοντιά, τέτοια μεγαλοσύνη» [«Η έκπληξη να γίνει εφαλτήριο», Χρήστος Γιανναράς, «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» 20.03.2016]
Αρωγός αυτών των απλών εξαθλιωμένων Ελλήνων με τη μεγάλη ψυχή ήλθε ο Σόιμπλε. Δεν τον ενόχλησε που ο συνταξιούχος των € 600 και βγάλε και η χήρα η σιτιζόμενη από την Εκκλησία ανακεφαλαιοποίησαν όχι μόνον τις εν Ελλάδι τράπεζες που ζητούν και ποινική αμνηστία για να κουρέψουν τα δάνεια που χορηγούσαν ακρίτως, άμα δε και πιεστικώς, την εποχή των πλασματικών παχειών αγελάδων, αλλά και τα γερμανικά ευαγή τραπεζικά ιδρύματα. Τον ενόχλησε που ο Τσίπρας αναρριχήθηκε στην εξουσία υποσχόμενος, λέει, να φορολογήσει τους εφοπλιστές, αλλά τώρα φορολογεί τον απλό πολίτη, τον χαμηλοσυνταξιούχο και τη χήρα με τα δυο παιδιά τη σιτιζόμενη από την Εκκλησία.
5 ΙΟΥΝΙΟΥ : Παγκόσμια Ημέρα Προστασίας του Περιβάλλοντος.
Του Ιατρού Μανώλη Αρ. Χριστουλάκη.
Τον Ιανουάριο του 1975 οι συνάδελφοί μου Ιατροί του Πειραιά, με τίμησαν εκλέγοντάς με Πρόεδρον του Ιατρικού Συλλόγου Πειραιά.
Μέλημά μου, μεταξύ των άλλων αρμοδιοτήτων του Συλλόγου , ήταν να εντάξω το θέμα της Προστασίας του Περιβάλλοντος στην ευθύνη της Προστασίας της Δημόσιας Υγείας, που αποτελεί πρώτιστο σκοπό των Ιατρών, καθ’ όσον ακράδαντα πίστευα ότι η Ρύπανση του Περιβάλλοντος προμήνυε άμεσους κινδύνους για την Υγεία των συμπολιτών μας.
Προς μειράκια επιστολή: «Εθνικόν είναι ό,τι είναι αληθές».
Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης.
Γράφω, επειδή διάβασα και άκουσα τούτες τις μέρες ξανά και ξανά τις δηλώσεις του Κ. Μητσοτάκη περί υπερδανεισμού της χώρας που θα μας οδηγούσε στο ΔΝΤ, ότι αν τον άφηναν να κάνει τις μεταρρυθμίσεις που ήθελε την περίοδο 1990-1993, δεν θα είχαμε το σημερινό χάλι κ.λπ. Το πρώτο ερώτημα που κατέβηκε στη γκλάβα μου είναι: «Ποιός δεν τον άφησε; Και ήταν πιο δυνατός από τη λαϊκή βούληση αυτός που δεν τον άφησε; Κι’ αν κάποιος δεν σ’ αφήνει να κάνεις το σωστό, συνεχίζεις να κάνεις το λάθος ενσυνειδήτως; Γιατί;»
Διάβασα και όλες τις δηλώσεις των πολιτικών για την προσωπικότητα του εκλιπόντος. Αντελήφθην ότι κοινή συνισταμένη όλων ήταν πως ο νεκρός άφησε το «αποτύπωμά» του στον πολιτικό βίο της χώρας και ότι ων υπέρμαχος του κοινοβουλευτισμού συνέβαλε τα μέγιστα στην «εμπέδωση της Δημοκρατίας» μετά το 1974. Κανείς δεν προσδιόρισε, όμως, ούτε το αποτύπωμα ούτε το είδος και το μέγεθος της συμβολής.
Je suis Jesuite.
Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης.
Βαγδάτη: μόνον το 2017 τουλάχιστον 4 βομβιστικές επιθέσεις με 95 νεκρούς [16.02, 09.03, 30.03, 29.04].
Στο Μάντσεστερ οι τζιχαντιστές επιτέθηκαν σε παιδιά και όλοι αναλογισθήκαμε πόσο τραγικό ήταν αυτό. Τί θα γινόταν, αν τα παιδιά μας ήταν σ’ εκείνη τη συναυλία; Το διαδίκτυο και τα ΜΜΕ μετέδωσαν την είδηση του θανάτου 22 ανθρώπων με τίτλους που μπορούν να συνοψισθούν στο «σφαγή αθώων».
Σε προηγούμενες τρομοκρατικές επιθέσεις συνηθίσαμε να λέμε «είμαι παριζιάνος, είμαι βερολινέζος κ.λπ.». Κανείς δεν είπε, εδώ και 14 χρόνια, ότι είναι Βαγδατινός.
Είναι κάτι συνηθισμένο να κατακρεουργούνται οι κάτοικοι της Βαγδάτης, τη Συρίας, της Σομαλίας, του Αφγανιστάν κ.λπ.