Rib and Sea

Πηγή : http://www.stontoixo.com/2015/08/blog-post_55.html

Του Γιάννη Λαζάρου.

Μέχρι και το τελευταίο μαρούλι γνωρίζει πως αγορά, δηλαδή οικονομία δεν υφίσταται. Το μοναδικό χρήμα που κυκλοφορεί είναι οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων και οι συντάξεις από τα δανεικά. Ακόμη και το τελευταίο μπρόκολο καταλαβαίνει πως δεν υφίσταται γενικώς χώρα σε κανέναν τομέα από εθνική ανεξαρτησία μέχρι υγεία, παιδεία κ.ο.κ.
Κι όμως αυτή η χώρα οδηγείται σε εκλογές για να πάρουν νέα εντολή οι σωτήρες να μας σώσουν πάλι, σκοτώνοντας και την τελευταία ελπίδα να σωθούμε εμείς από αυτούς. Τα πραγματικά προβλήματα που ταλανίζουν τον λαό μπήκαν για μια ακόμη φορά στην άκρη και όλοι ασχολούνται με την διαφορά που θα πάρει το "γελαστό παιδί" από την ΝΔ ή αν το νέο ανάχωμα του Λαφαζάνη θα πάρει μεγάλο ποσοστό για να αντιπολιτευθεί αυτά που υποστήριξε και στήριξε τόσα χρόνια. Αν οι υπόλοιπες δυνάμεις του πολιτικού προσωπικού θα πάρουν ποσοστά. Χαμός γίνεται σε ένα σύμπαν στο οποίο κατοικοεδρεύουν κρατικοδίαιτοι που δεν δίνουν δεκαράκι τσακιστό πέρα από το συμφέρον τους.

Πηγή : http://www.stontoixo.com/2015/09/blog-post_43.html

Του Γιάννη Λαζάρου.

Δεν είναι μνημόνιο, δεν είναι οικονομοπολιτική θεωρία, δεν είναι απαιτήσεις συναλλαγής με δανειστές, δεν είναι βόας δεν είναι κροταλίας, είναι απλά κατάσταση.
Το Τσιπρόνιο είναι κατάσταση ζωής όχι στάση ζωής. Είναι κατάσταση, το τονίζουμε. Είναι μια κατάσταση, που ενώ δεν είσαι τίποτε, πιστεύεις πως είσαι τα πάντα. Απαραίτητη προϋπόθεση για να περιέλθεις σε κατάσταση Τσιπρονίου είναι να έχεις διατελέσει κομματόσκυλο. Να πιστεύεις πως οι οικονομίες του πλανήτη εργάζονται για να κονομάς εσύ το παντεσπάνι σου αναλύοντας θεωρίες και κατορθώματα άλλων εποχών.
Το Τσιπρόνιο απαιτεί ακούραστη γλώσσα, δεν έχει σημασία αν αρθρώνει λόγο, σημασία έχει - κι αν μουγκρίζει ακόμη - να λέει. Ποιος να ακούσει όταν άπαντες πια έχουν περιέλθει σε κατάσταση Τσιπρονίου;

Πηγή : http://www.stontoixo.com/2015/08/blog-post_33.html

Γράφει ο Ιάκωβος Πέτρου.

Μερικές φορές, δε χρειάζεται να έχεις ζήσει πράγματα και να έχεις από πρώτο χέρι βιώματα μιας περιόδου, για να τριβελίζει το μυαλό σου, παραλλαγμένη, εκείνη η κινηματογραφική ατάκα «ρε, σαν ποιον μου θυμίζει»;

Έτσι λοιπόν, χωρίς να έχω ζήσει την «προχουντική» περίοδο στην Ελλάδα, αλλά έχοντας πάντα τα μάτια ανοιχτά για μελέτη και τα αυτιά για ακρόαση σοφών βιωματικών αφηγήσεων, συχνά ακούω τον ίδιο μου το νου να ρωτά «ρε, σαν τι μου θυμίζει»;

Σαν τι μου θυμίζει λοιπόν, αυτή η πενταετής τραγελαφική περίοδος της ζωής μου;

Πότε άλλοτε αποδεικνύονταν όλοι οι «εν δυνάμει κυβερνητικοί πολιτικοί» τόσο αναξιόπιστοι, τόσο ανίκανοι, τόσο διαπλεκόμενοι;

Λυπάμαι για όσους δεν γνωρίζουν αγγλικά και δεν θα μπορέσουν να καταλάβουν την ομιλία της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Λυπάμαι που η ομιλία αυτή δεν έχει μεταφραστεί στα ελληνικά. Λυπάμαι για όλους αυτούς που λοιδωρούν και ειρωνεύονται αυτό το πραγματικό "αντράκι", το μοναδικό ανάμεσα στους αστείους της σύγχρονης αηδιαστικής πολιτικής ζωής του τόπου. Λυπάμαι που η ιστορία γράφεται μετά από δεκαετίες. Λυπάμαι για τα ταλέντα της πολιτικής που πάνε χαμένα. Λυπάμαι για τον Τζέφρυ που, αν και Αμερικανός, δεν μπορεί να μιλήσει την αγγλική γλώσσα όπως τη μιλάει η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Λυπάμαι για τους 299 νάνους του Ελληνικού Κυ(οι)νοβουλίου, το ανάστημα των οποίων μικραίνει ακόμη περισσότερο μπροστά σ' αυτή την εξαίρετη πολιτικό που στόλισε με το ήθος, την ακεραιότητα, το θάρρος, την αξιοπρέπεια και τον υπεύθυνο λόγο της τη θέση του Προέδρου της Ελληνικής Βουλής.

Το έχω ξαναπεί και το έχω ξαναγράψει. Αυτή τη γυναίκα τη λατρεύω! Δεν χρειάζονται όμως άλλα λόγια. Δείτε απλώς το βίντεο.

Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

ΥΓ Τελικώς το κείμενο της ομιλίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου μεταφράστηκε στα ελληνικά και το προωθώ.