Rib and Sea

Γράφει ο Δημήτρης Ιωάννου.

Εδώ και λίγα χρόνια κατοικώ στη Ραφήνα. Κοντά στο κέντρο του οικισμού, και γι’ αυτό το σπίτι μου δεν κινδύνευσε από τη φωτιά. Ευτυχώς, για μένα, επίσης, δεν υπήρχε ανάμεσα σε αυτούς που χάθηκαν κάποιος συγγενής ή φίλος. Πέρα όμως από την οδύνη που μοιράζομαι με τους Έλληνες για την απώλεια τόσων ψυχών, έζησα την καταστροφή της πυρκαγιάς από πολύ κοντά, με μεγάλη αγωνία. Συν το θλιβερό γεγονός ότι διαφόρων φίλων και γνωστών τα σπίτια έχουν γίνει κάρβουνο.

Παρακολουθώ στην τηλεόραση τις συζητήσεις για τις «ευθύνες», και αισθάνομαι θλίψη μαζί με αγανάκτηση. Γιατί είναι αθλιότητα και μικροψυχία να ισχυρίζεται κανείς, σε τέτοιες στιγμές, ότι για την καταστροφή φταίει η κυβέρνηση, η αντιπολίτευση, η πυροσβεστική, ο δήμαρχος ή οι ξένοι πράκτορες. Αθλιότητα γιατί είναι ασέβεια στη μνήμη των νεκρών να χρησιμοποιείς την απώλειά τους για να κάνεις τη συνηθισμένη, τετριμμένη μικροπολιτική σου. Και μικροψυχία γιατί, αν και μετά από μία τέτοια τραγωδία δεν καταφέρεις να δεις την ύπαρξή σου λίγο διαφορετικά, αυτό μαρτυρά ότι είσαι συναισθηματικά πεθαμένος.

Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.

[υπότιτλος: «Και οι σύμβουλοι κύριε;»]

Χάθηκαν ζωές και το βιός αμέτρητων συμπατριωτών στο Μάτι. Δεν είναι η πρώτη φορά. Τέτοιες τραγωδίες μας έχουν συμβεί πάμπολλες φορές. Και πάντοτε ακούμε τη φράση «Δεν είναι ώρα για απόδοση ευθυνών. Όλοι στη μάχη για την αντιμετώπιση της κρίσης». Το ίδιο έγινε και τον Νοέμβριο του 2017 με τις πλημμύρες στη Μάνδρα. Στη συνέχεια κάποιος διαπίστωσε, λέει, ότι κάποιος μανδαρίνος έκανε 3 χρόνια να απαντήσει σε κάποιο έγγραφο, με αποτέλεσμα να συντελεσθεί, λέει, η εγκληματική παράλειψη και να πνιγούν άνθρωποι κι να καταστραφούν περιουσίες. Το ότι τα ρέματα είχαν μπαζωθεί αποτελεί κοινό τόπο, αλλά δεν ζητήθηκαν ευθύνες από εκείνους που τα μπάζωσαν. Πρωτίστως δε ουδείς αντιτάχθηκε στο μπάζωμα, ευθύς ως τούτο έγινε αντιληπτό. Εκτός και τέτοια πράγματα δεν γίνονται αντιληπτά, επειδή όλοι οι αρμόδιοι κάνουν τα στραβά μάτια με το αζημίωτο.

Χλευάζανε τον "στρατηγό άνεμο" του άλλου γραφικού, για νάρθουν αυτοί τόσα χρόνια μετά να πουν τα ίδια με άλλη διατύπωση. "Πρωτόγνωρο φαινόμενο" κατά τον Τοσκάτο, "ασύμμετρο φαινόμενο" κατά το πρωθυπουργεύον υπόλειμμα ηθικής.

Το μόνο ασύμμετρο φαινόμενο και ασύμμετρη απειλή για όλους μας και την χώρα, είναι η ίδια η κυβέρνηση των "αριστερών" δωσιλόγων. Είναι οι ίδιοι. Αυτοί, που τους ανέσυρε ο λαός από την - δικαιολογημένη εν τέλει - αφάνεια του 4%, μπας και περισώσουν κάτι από την προδοτική λαίλαπα της πασοκοδεξιάς, και το μόνο που ξέρουν, το μόνο επιχείρημα που τους έχει απομείνει είναι να συγκρίνονται μ' εκείνους.

Γράφει ο Σάββας Καλεντερίδης.

Η απέλαση διπλωματών είναι κορυφαία και συνάμα ακραία πράξη στις διπλωματικές σχέσεις μεταξύ δυο χωρών. Όταν δε η απέλαση γίνεται από μια μικρή χώρα και αφορά διπλωμάτες μεγάλης δύναμης, το ζήτημα λαμβάνει άλλες διαστάσεις.

Πότε μια χώρα καταφεύγει στο μέτρο της απέλασης;

Όταν διπλωμάτης που είναι διαπιστευμένος στη χώρα αυτή συλλαμβάνεται να προβαίνει σε πράξεις που αντίκεινται στη διπλωματική ιδιότητα και στρέφονται εναντίον της χώρας που τον φιλοξενεί. Για παράδειγμα, πριν από λίγα χρόνια οι αρμόδιες ελληνικές Αρχές έπιασαν στην κυριολεξία στα πράσα κορυφαίο διπλωμάτη μεγάλης συμμάχου χώρας να παίρνει απόρρητα έγγραφα από γυναίκα υπάλληλο του υπουργείου Εξωτερικών, με την οποία διατηρούσε και ιδιαίτερη σχέση. Σημειώνεται ότι η κυρία αυτή υπηρετούσε σε νευραλγική θέση του ΥΠΕΞ.