Rib and Sea
Αγαπητή ανώνυμη ενενηκοντούτις σεσημασμένη πλέον μάμμη.
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Άμα τω ακούσματι της ειδήσεως ότι συνελήφθητε πωλώσα περιπόδια εν τη λαϊκή αγορά άνευ αδείας του αρμοδίου Αρχιδίου, ανεφώνησα περιχαρής: «Αν ο συλλαβών ταύτην γενναίος αστυφύλαξ μετετίθετο εις Αθήνας, θα εξηρθρούτο εν ριπή οφθαλμού ο Ρουβίκων και θα απελευθερούντο τα Εξάρχεια». Αμέσως μετά, όμως, συνελθών εθεώρησα χρέος μου να αμβλύνω την θλίψιν και την ταραχήν, τας οποίας ησθάνθητε κρατουμένη επί 12ωρον εις ευήλιον και άνετον, προφανώς, κρατητήριον αστυνομικού τμήματος άνευ τροφής, αλλά μετά φιάλης ύδατος προσφερθείσης ευγενώς υπό του Διοικητού του Τμήματος, καίτοι ούτος ήτο λίαν απησχολημένος [busy ως λέγουν οι πεπαιδευμένοι] με την διάταξιν των δυνάμεών του κατά την επικειμένην [και όχι επερχομένην ως λέγουν οι πεπαιδευμένοι] παρέλασιν επί τη επετείω της ενάρξεως της Επαναστάσεως, ώστε να αποφευχθεί το άδειν εθνικιστικά άσματα ως το «Μακεδονία ξακουστή, του Αλεξάνδρου η χώρα κ.λπ.» και άλλαι ακρότητες.
Ο Μπούχλης και η μπίχλα.
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Τηρώντας τούτη τη φωτογραφία αισθάνεσαι ένα ρίγος να διαπερνά το κορμί σου. Αυτός δεν μπορεί παρά να ήταν καταδρομέας στα νιάτα του. Σίγουρα δε απόγονος του Λεωνίδα. Στη συνέχεια, όμως, κάτι πρέπει να του συνέβη και άρχισε να πετάει ουρανομήκεις μαλακίες, όπως «δεν θυμάμαι να σκοτώθηκε κανείς από μολότωφ», μέχρι που κάποιοι, ακόμη και σύντροφοι, του έδειξαν πόσο ασθενή μνήμη έχει, ώστε να μη θυμάται τους νεκρούς της ΜΑΡΦΙΝ. Όχι πως έπρεπε να έχουν υπάρξει νεκροί από μολότωφ, για να συνειδητοποιήσει και αυτός ότι η μολότωφ είναι φονικό όργανο. Έτσι, λοιπόν, ανασκεύασε και ζήτησε συγγνώμη, καθότι η συγγνώμη μετά τη μαλακία, την μαλακίαν εξοβελίζει. Όπως λέει ο θυμόσοφος ελληνικός λαός «από τότε που ανακαλύφθηκε η συγγνώμη, χάθηκε το φιλότιμο».
Για να μην ξεχνιόμαστε.
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Μέρες τώρα στριφογυρίζουν τόσα πράγματα στο μυαλό μου. Ανάκατα, μπερδεμένα. Εν τάξει, σπάμε πλάκα με το νούμερο που ακούει στο όνομα Μεγαλοοικονόμου, αλλά ξεχνάμε ότι εμείς τη στείλαμε στη Βουλή, να μας εκπροσωπήσει. Όπως και τόσους άλλους.
Δεν μπορώ, όμως, να γράψω τίποτε, διότι πάντοτε ανακαλύπτω πως κάθε ιδέα που μου έρχεται, κάποτε την έχω αποτυπώσει. Κάτι σαν περιστρεφόμενη πόρτα έχω καταντήσει. Προς τί, λοιπόν, να γράφω τα ίδια και τα ίδια; Δεν είναι πως ισχυρίζομαι ότι τα ξέρω όλα. Αλλοίμονο! Απλώς όσα συμβαίνουν γύρω μου είναι τόσο προβλέψιμα, τυποποιημένα και επί δεκαετίες επαναλαμβανόμενα. Μόνον τα πρόσωπα αλλάζουν.
Η άνοιξη μάς έφτασε. Εμπρός για άγρια σπαράγγια!
Του Γιώργου Ελιά.
Ο βαρύς χειμώνας από ό,τι τουλάχιστον φαίνεται μας αποχαιρετά και η άνοιξη μάς έφτασε σιγά σιγά με όλα τα συνοδευτικά της. Ένα από τα πρώτα δώρα της είναι το άγριο σπαράγγι, που οι βλαστοί του κάνουν την εμφάνιση τους και μια εκδρομή στα λαγκάδια είναι ό,τι πιο όμορφο αυτή την εποχή για μάζεμα τους.
Το άγριο σπαράγγι είναι ένας πράσινος αγκαθωτός θάμνος που φυτρώνει σε ανώμαλα εδάφη,κοντά σε ρεματιές και τράφους χωραφιών. Ο Βλαστός του φυτρώνει για αναπαραγωγή με τις πρώτες καλοσύνες της άνοιξης και είναι πλούσιος σε μαγνήσιο, σίδηρο, ασβέστιο, βιταμίνη c, καθώς και άλλες βιταμίνες.
Σκέφτομαι σοβαρά να ενταχθώ στον Ρουβίκωνα.
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Στο αγαπητό μου Makpress διάβασα τούτο το άρθρο-είδηση-σκουπίδι περί διχαστικού σταυρού γραμμένο από ένα σκουπιδοφάγο που πληρώνω και εγώ από την τσέπη μου γαμώ το: «Μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων έφτιαξαν και τοποθέτησαν τα ξημερώματα ακόμα έναν σταυρό στη θέση Απελή που τόσο έχει ταλαιπωρήσει την κοινωνία της πόλης της Μυτιλήνης.
Την κίνησή τους γνωστοποίησαν οι ίδιοι μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με αποτέλεσμα η αστυνομία να συλλάβει 36 άτομα οι οποίοι παραπέμπονται με την αυτόφωρη διαδικασία. Στο σύνολο τους κατηγορούνται για αυθαίρετη κατάληψη δημοσίου κτήματος, αυθαίρετες κατασκευές και απείθεια.