Rib and Sea

Του Ανδρέα Φουράκη.

Δεν είναι μόνο η γλυκιά νοσταλγία για τα περασμένα που με καλεί σα σειρήνα να ιστορήσω, όπως ο ίδιος έζησα, τη ζωή ανθρώπων που έφυγαν μαζί με τέχνες, εργαλεία και λέξεις. Δεν είναι μόνο ο χρόνος που πιέζει ξεθωριάζοντας τη μνήμη. Το ίδιο επιτακτικά με προστάζουν και με πνίγουν η οργή και συνάμα η θλίψη για τ' απομεινάρια του λαϊκού πολιτισμού  που έχουν λησμονηθεί από Πολιτεία και λαό και, σα να μην έφτανε αυτό, ποδοπατιούνται κι' όλας βάναυσα σαν κάτι χωρίς αξία, με πατιές βάρβαρες κι αγνώμονες όμοιες με αυτές του κατακτητή που πατά ιερά μνήματα προγόνων.

Πίσω λοιπόν να σκαλίσω τις στάχτες, να βρω μια σπίθα να τη ζωντανέψω, να πάρουν φωτιά εικόνες και ήχοι που λαγοκοιμούνται κι αφού διώξουν μακριά τους σημερινούς θορύβους του πολιτισμού και τ' ασεβή κτίσματα, να ξαναδώ με τα  μάτια μου, να ξανακούσω με τ΄ αυτιά, να νιώσω με τα ρουθούνια μου όπως τότε, κοντοπαντελονάς, μισό αιώνα πριν, στο νερόμυλο.

Πηγή : http://kasosnews.wordpress.com/

Γράφει ο Γιώργος Βαξεβανίδης.

Νεαρός ρεπόρτερ είχα παρακολουθήσει μια θυελλώδη διαδήλωση. Γύρισα στην εφημερίδα και  επηρεασμένος από κάποια συνθήματα, που έκρινα εκρηκτικά ως επικίνδυνα, τα περιέγραφα ανήσυχος στον αρχισυντάκτη μου.

- Φώναζαν «πεινάμε»; Με ρώτησε.

- Όχι… είπα και πήγα να συνεχίσω την αναφορά στα συνθήματα.

-Να ανησυχείς, είπε διακόπτοντάς με, όταν θα ακούσεις το σύνθημα «πεινάμε».

Πηγή : www.capital.gr

Της Κατερίνας Παντά.

Ο κυρ - Βασίλης είναι γείτονας. Ένας γείτονας καλοστεκούμενος παρά τα χρονάκια του, αφού μάλλον έχει περάσει προ πολλού τα 70. Τα πρωϊνά, συχνά πυκνά, συναντιόμαστε και ανταλλάσσουμε πέντε κουβέντες, αφού η οξύνοιά του, το χιούμορ του, η καλή του διάθεση και η λεπτότητα της συμπεριφοράς του, δίνουν περισσότερο φως στην ημέρα μου.

Η γυναίκα του έχει «φύγει» εδώ και καιρό, αφήνοντάς τον μόνο, αλλά ο κυρ - Βασίλης της γειτονιάς μας συνεχίζει ακούραστος το διάβα της ζωής, παρά την μοναξιά του, ευθυτενής, με το χαμόγελο και μια γλυκιά κουβέντα για όλους μας. Μέσα μου τον έλεγα «ήλιο μου».

Του Ανδρέα Φουράκη.

Αφιερωμένο στους τελευταίους τσαγκάρηδες, που σκληρά αφεντικά σφυροκόπησαν ανελέητα τα παιδικά τους χρόνια στο αμόνι της ζωής, για να μάθουν τέχνη, και στους σημερινούς νέους που έχουν την τύχη, και την ατυχία μαζί, να τα' χουν όλα.

Από πέντε αδέλφια ο μεγαλύτερος ήταν ο Στεφανής. Σκληρή ζωή και δύσκολη και το χωριό φτωχό, χωρίς δουλειές και δύσκολα τα' φερνε βόλτα ο πατέρας του να θρέψει τόσα στόματα. Σαν τέλειωσε το δημοτικό τον πήρε από το χέρι και δρόμο για τη χώρα. Πολλά-πολλά δεν του' πε. «Θα μάθεις τέχνη», είπε μόνο «και θα μένεις σε κάμαρα του συντέκνου μας».