Rib and Sea

Πηγή : http://tro-ma-ktiko.blogspot.gr/2014/08/blog-post_9328.html

Του Νίκου Χειλαδάκη.

Φαίνεται πως οι Νεοέλληνες είναι οι πιο «ευτυχισμένοι» πολίτες όλου του κόσμου! Και γιατί να μην είναι ; Πίνουν αμέριμνοι το πρωί τα φρέντο τους, απολαμβάνουν το αυγουστιάτικο φεγγάρι με γιορτές και πανηγύρια, τρώνε τα σουβλάκια τους και τις πίτσες τους σε περίοδο νηστείας έστω και υπερτιμημένα, τσαλαβουτούν στα ρηχά γιατί οι πιο πολλοί δεν ξέρουν να κολυμπούν και στήνονται σε μεγάλες ουρές στις εισόδους των πλοίων που θα τους μεταφέρουν ομαδικά στα πανέμορφα νησιά αυτού του ευλογημένου τόπου, για να κάνουν τις διακοπές τους, ρίχνοντας μαύρη πέτρα πίσω στις έρημες πολιτείες όπου το καυσαέριο και το τράφικ τους ταλαιπωρούσαν τους προηγούμενους μήνες. Αυτή η έξοδος είναι, όπως την έχουν χαρακτηρίσει με μεγάλο στόμφο οι «μέντορες» που πληροφορούν τους Νεοέλληνες για το τι γίνεται σε όλο τον κόσμο, (χα, χα), η… μεγάλη «Έξοδος των Διακοπών»!!

Κείμενο - κάμερα - επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Φωτογραφίες : Roy Mullin.

Αν μου έλεγε κάποιος ότι θα είχα τη δυνατότητα να βιντεοσκοπήσω την "ταφή" μου, θα του απαντούσα ότι είναι τρελός και ότι αυτά δεν γίνονται παρά μόνο σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας. Και όμως! Στις αρχές του Ιουλίου που πέρασε, κατά την διάρκεια της παραμονής μας στον κόλπο των Αλυκών Ζακύνθου, είχα την ευκαιρία να καταγράψω το ύστατο ταξίδι της 64χρονης Αγγλίδας Joy Cockerill στη θάλασσα του Ιονίου. Ένα ταξίδι που θα ήθελα, με τον ίδιο τρόπο, να κάνω κι' εγώ, όταν κάποια στιγμή τελειώσει η άδεια παραμονής μου σ' αυτόν τον πλανήτη. Με μόνη διαφορά ότι εγώ θα ήθελα να ταξιδεύω για πάντα στη θάλασσα των Αρμαθιών της Κάσου...

Εκείνο το πρωϊνό του Ιουλίου χάζευα το ιπτάμενο φουσκωτό, καθώς αυτό χαριεντιζόταν στην υγρή αγκαλιά του Αλυκανά, όταν ο Νίκος - ο Ζακυνθινός φίλος που νοίκιαζε βαρκάκια στους τουρίστες - μου αποκάλυψε πως θα μετέφερε με το ψαροκάϊκο του θείου του μια οικογένεια Άγγλων που σκόπευαν να ρίξουν τη στάχτη της μητέρας τους στη θάλασσα. Δεν το σκέφτηκα και πολύ. Άρπαξα τη βιντεοκάμερα και κατευθύνθηκα προς τον χώρο της επιβίβασης.

Πηγή : http://eleftheri-epistimi.blogspot.gr/2009/03/blog-post_12.html

Το άρθρο φέρεται να γράφτηκε από κάποιον ονόματι Γιώργο Κασιμάτη, δημοσιεύτηκε δε στο τεύχος αρ. 15 της ελληνικής έκδοσης του περιοδικού "Nexus".

Η μεγαλοφυία του Ρέϊμοντ Ράϊφ αναγνωρίστηκε από την πλειοψηφία της ιατρικής κοινότητας, όταν στη δεκαετία του 30 κατασκεύασε ένα υπερ-μικροσκόπιο που έκανε αντιληπτή και την κάθε αδιόρατη κίνηση των ιών μέσα σε ένα οργανισμό, τους οποίους στη συνέχεια κατέστρεφε με τη χρήση μιας εξολοθρευτικής ηλεκτρομαγνητικής ακτίνας! Ωστόσο, λίγο πριν από την επίσημη ανακοίνωση των εντυπωσιακών αποτελεσμάτων της μεθόδου του, οι άμεσοι συνεργάτες του άρχισαν να παθαίνουν «ατυχήματα» που κατέστρεψαν τα αρχεία και τα εργαστήρια τους, ενώ ο ίδιος ο Ράϊφ πέθανε από μια... «κατά λάθος» θανάσιμη δόση βάλιουμ και αλκοόλ, στο Σαν Ντιέγκο...

Του Παν. Καρακολίδη.

Πηγή : "Αντιφωνητής" αρ. φύλλου 395

Τα τελευταία 20 -25 χρόνια έχει παγιοποιηθεί ένα γραμματειακό είδος που το συναντάμε μόνο σε μαθητικά γραπτά και μάλιστα στις δύο τελευταίες τάξεις του Λυκείου: η Έκθεση ιδεών ή, όπως λέγεται τα τελευταία χρόνια, η Παραγωγή Λόγου. Το ιδιόμορφο αυτό είδος σταδιακά διαμόρφωσε τα δικά του χαρακτηριστικά μέσα στην εξεταστική αναγκαιότητα και στον κρίσιμο ρόλο που παίζει ο βαθμός στο μάθημα για την εισαγωγή του μαθητή στο Πανεπιστήμιο. Με τη συμβολή πολλών καθηγητών («εκθεσάδων» όπως λέγονται αγοραία) ο μαθητής έπρεπε να γράφει ήπια και ουδέτερα, πολιτικώς ορθά, να γράφει «όχι αυτά που πιστεύει, αλλά αυτά που πρέπει». Ως ένα βαθμό αυτό που συμβουλεύαν οι εν λόγω καθηγητές ήταν αποτελεσματικό. Σε έναν διορθωτή που το κεφάλι του είναι γεμάτο στερεότυπα πώς να υποστηρίξεις ότι οι αντιρατσιστές ή οι υπέρμαχοι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων το έχουν παρακάνει; «Άσε, αυτά τα γράφεις για άλλη περίσταση. Όταν γράφεις εξετάσεις, κυνηγάς τον μέγιστο υψηλό βαθμό», λέει η φωνή του ρεαλισμού.