Λίγα σχόλια με αφορμή τον άδικο χαμό των δύο ψαροντουφεκάδων, που χάθηκαν το τελευταίο Σαββατοκύριακο, και των άλλων τριών που προηγήθηκαν την πρώτη εβδομάδα του Μαίου. Και να σκεφτεί κανείς πως το ψάρεμα απαγορεύεται τον Μάϊο...

Γράφει ο Θανάσης Στρίγκος.

Ήταν ένα καλοκαίρι στη Ζάκυνθο, Αύγουστος του 1987, όταν για πρώτη φορά έπιασα εκείνο το μικρό ψαροντούφεκο με τα αδύναμα λάστιχα στα χέρια μου. Μέχρι τότε, και ένα χρόνο πριν, είχα ένα καμάκι με σκουπόξυλο και, ασφαλώς, εκτός από αχινούς, δεν κατάφερνα να τρυπήσω τίποτε άλλο. Θυμάμαι ακόμη τη στιγμή που ο Τάκης μου έδωσε το 60άρι "Balco" και κρατώντας αυτός στο χέρι του ένα μεγαλύτερο, κολυμπήσαμε στα διάφανα τότε νερά του Πόρτο Ζόρο. Αυτή ήταν και η αρχή, κόλλησα το μικρόβιο και ναι ήταν δύσκολη και αγιάτρευτη εκείνη η ασθένεια.

1ος αγώνας Olympic Rib's στη Ρόδο - 2 έως 3 Μαίου 2009.

Διοργανωτής σύλλογος : "Ροδιακός Όμιλος Ταχυπλόων" (Ρ.Ο.ΤΑ.)

Ήταν στη Ρόδο, είδε, φωτογράφισε, βιντεοσκόπησε και σχολιάζει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Τα περισσότερα πρωταθλήματα εμπεριέχουν, κατά κανόνα και κατά γενική ομολογία, "μαγειρέματα", ίντριγκες, παρασκηνιακές ενέργειες και πάθος για τη νίκη και την πρώτη θέση. Πάθος το οποίο, αρκετές φορές, ξεφεύγει από τα όρια του θεμιτού ανταγωνισμού και της καλώς εννοουμένης άμιλλας, αφού η πρώτη θέση σχετίζεται, εμμέσως πλην σαφώς, με το marketing και τις πωλήσεις. Το πρόβλημα λαμβάνει βεβαίως ανεξέλεγκτες διαστάσεις όταν οι ενέργειες αυτές γίνονται εν γνώσει, με την ανοχή πολλές φορές, ή ακόμη και με την "υποστήριξη" των διοργανωτών, οι οποίοι φροντίζουν να εφαρμόζεται ο ελαστικός, και αυτοσχέδιος Κανονισμός, μόνο όμως επιλεκτικώς ως προς τα άρθρα και τους εμπλεκομένους.

Γράφει, φωτογραφίζει και βιντεοσκοπεί ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Το τριήμερο από 10 μέχρι 12 Απριλίου 2009 πραγματοποιήθηκε στο Λαύριο η καθιερωμένη πλέον ετήσια πλωτή έκθεση φουσκωτών σκαφών με τον τίτλο "RIB TEST". Πρόκειται για μια πρωτοβουλία του περιοδικού "ΦΟΥΣΚΩΤΟ", η οποία έχει γίνει πλέον θεσμός τα τελευταία χρόνια. Μια έκθεση και συγχρόνως δοκιμή των φουσκωτών σκαφών, τα οποία εισάγονται από χώρες του εξωτερικού ή κατασκευάζονται στην Ελλάδα. Μια πλωτή έκθεση η οποία θέλει τα σκάφη στο στοιχείο τους, και όχι στους τάκους ή τα τρέϊλερς γήϊνων περιπτέρων.

Φέτος περάσαμε τις ημέρες του Πάσχα με φίλους στη Ζάκυνθο. Και ήταν αυτή ακριβώς η "συνταγή" που με έκανε να αλλάξω ρότα στη σύνταξη αυτού του σημειώματος. Γιατί άλλα είχα κατά νου να γράψω, ευρισκόμενος, προφανώς και δικαίως, εν βρασμώ ψυχής, και άλλα τελικώς γράφω. Γιατί επείσθην, βλέπετε, ότι η μιζέρια, η μικροψυχία και η κοντόφθαλμη οπτική θεώρηση των πραγμάτων εκ μέρους κάποιων, δεν μπορεί και δεν θα πρέπει να δηλητηριάσει την αισιοδοξία μας για το αύριο, γι' αυτά που έρχονται.

Γιατί πέρα και πάνω από πλωτές εκθέσεις και διεκδικήσεις πατρότητας "πρωτότυπων" ιδεών, αποκλειστικότητας πρωτοβουλιών και επιλεκτικών αποκλεισμών, υπάρχει εκεί έξω το απέραντο γαλάζιο, τα ταξίδια μας στη φιλόξενη αγκαλιά Της, οι φίλοι μας, αυτοί που περιμένουν να ονειρευτούν με τα όνειρά μας, αυτοί που περιμένουν να ταξιδεύσουν μαζί μας. Γιατί, τελικώς, αυτά μόνο παίρνουμε στις αποσκευές μας, όταν έρθει κάποτε το πλήρωμα του χρόνου...

Από τις 2 έως τις 6 Απριλίου 2009 πραγματοποιήθηκε στο Εκθεσιακό Κέντρο Ελληνικού (πρώην Ανατολικός Αερολιμένας Αθηνών) το "Ανοιξιάτικο Θαλασσινό Σαλόνι". Φτωχό σε συμμετοχές, χωρίς αίγλη, άφησε σε όσους το επισκέφτηκαν την πικρή γεύση ενός αναπάντητου ερωτήματος. Γιατί επιμένουν κάποιοι στην πραγματοποίηση μιας δεύτερης κλαδικής έκθεσης, μέσα στον ίδιο χρόνο, αφού οι άμεσα ενδιαφερόμενοι τη "σνομπάρουν" ή δεν έχουν, σε εποχές παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, τη δυνατότητα να την υποστηρίξουν με τη συμμετοχή τους;