Ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος συζητά, εφ' όλης της ύλης, με τον γνωστό δύτη Κώστα Θωκταρίδη.

Φωτογραφίες : Αρχείο Κώστα Θωκταρίδη - Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Γνωρίστηκα με τον Κώστα Θωκταρίδη στις αρχές της δεκαετίας του '90. Ήταν αυτός που με βρήκε πρώτος και ζήτησε να συνεργαστούμε. Με ποιο τρόπο όμως θα μπορούσα να συνεργαστώ με ένα από τα ιερά τέρατα της αυτόνομης κατάδυσης αφού ουδέποτε είχα καταδυθεί με μπουκάλες; Και δεν επέλεξα αυτή την δραστηριότητα, όχι γιατί δεν μου άρεσε, αλλά γιατί το στραβό διάφραγμα της μύτης μου και ο ελάχιστος ελεύθερος χρόνος που μου άφηνε το ταξίδεμα στην αγκαλιά Της, δεν μου το επέτρεψαν. Μόνο σαν βαρκάρης μπορούσα να σταθώ δίπλα του! "Είσαι ο καλύτερος στον χώρο σου", μου έλεγε ο Κώστας, "και ξέρεις τι πρέπει να κάνεις για να με απαλλάξεις από την σκοτούρα της διαχείρισης του σκάφους όταν καταδύομαι". Παράλληλα, εκείνος, με βαθειά γνώση στον τομέα του, ήξερε κάθε φορά τι πρέπει να κάνει και τι όχι για να μην ταλαιπωρήσει, να μη δημιουργήσει προβλήματα στον βαρκάρη του. Είχα την τύχη να του συμπαρασταθώ και να τον θαυμάσω στην κατάδυσή του στο ναυάγιο του Α/Τ ΥΔΡΑ, στην πιο βαθειά κατάδυσή του στον κόλπο της Επιδαύρου, στην έρευνα για τον εντοπισμό του ναυαγισμένου "Βρεταννικού", στην ανέλκυση μιας παλιάς άγκυρας στην Κάσο http://www.ribandsea.com/memo/818--2002-.html και σε άλλες σημαντικές ή λιγότερο σημαντικές καταδύσεις και έρευνες.

Λίγο μετά την ανάρτηση της θαλασσινής ιστορίας του φίλου μου Ανδρέα Φουράκη με τίτλο "Η κατάδυση", ένας άλλος φίλος, ο Μπάμπης Κωνσταντάτος, έστειλε στο "Rib and Sea" την περιγραφή μιας ανάλογης δικής του οδυνηρής εμπειρίας.

Αγαπητέ  Ιωσήφ ,

Διαβάζοντας τη «Θαλασσινή Ιστορία» του φίλου μας του Αντρέα, ήταν σαν να ήμουν μαζί του. Χωρίς να το θέλω κράτησα την αναπνοή μου και για μια στιγμή νόμισα ότι η μύτη μου έσταζε αίμα. «Τόσο ζωντανή ήταν η περιγραφή», ίσως αναρωτηθείς, αλλά σε διαβεβαιώνω ότι για πολύ ώρα μετά αισθανόμουν την  καρδιά μου να πάει να σπάσει με τους παλμούς μου στα κόκκινα. Μόλις συνήλθα κάθισα να σου γράψω αυτές τις γραμμές για να σου διηγηθώ και εγώ μια ιστορία, μια δική μου εμπειρία, την οποία μέχρι σήμερα όταν τη φέρνω στο μυαλό μου με πιάνει ασφυξία, και συνέρχομαι όταν σκέφτομαι πως η τύχη ήταν με το μέρος μου εκείνη τη μέρα και αυτή μου χάρισε τη ζωή.

Από τις "Θαλασσινές ιστορίες" του Ανδρέα Φουράκη.

Η κατάδυση.

Δίμετρος, λίγο καμπούρης και αδύνατος, αθληταράς του ύψους και μανιώδης ψαροντουφεκάς ήταν ο φίλος μου ο Κώστας. Η επιμονή του να πάμε για ψάρεμα λύγισε την άρνησή μου το χειμωνιάτικο εκείνο πρωϊνό. Εξ άλλου στο πορτ μπαγκάζ του αυτοκινήτου είχε κάνει τον κόπο να έχει όλα τα σύνεργα διπλά.

Φεβρουάριος του '68. Κι' ενώ ο Θεός ρίχνει χιονόνερο ασταμάτητα, εμείς πάμε Πέραμα κι' από κει Παλούκια με το φέρυ-μπόουτ. Μετά, το σχέδιο προβλέπει οδικώς στο βόρειο άκρο της Σαλαμίνας μέχρι το φυλάκιο του Ναυτικού κι' από κει κολυμπώντας στην απέναντι βραχονησίδα όπου ο Κώστας είχε, λέει, επισημάνει ένα καταπληκτικό μέρος γεμάτο ψάρια σε βάθος μόλις 35-40 μέτρων. Μια κατάμαυρη χελώνα απομεινάρι του στρατού θα κουβαλούσε τις δύο φιάλες, μια μεγάλη μονή για μένα και μια διπλή για τον Κώστα και συγχρόνως θα μας μετέφερε σέρνοντά μας με την πετρελαιοκίνητη υδροτουρμπίνα της ακοπίαστα μέχρι τη βραχονησίδα.

Γράφει ο Ανδρέας Φουράκης.

Θάλασσα, θάλασσα.
Σημαδεμένη η ζωή μου όλη από εσένα, θάλασσα γαλάζια, θάλασσα πράσινη, θάλασσα μαύρη.
Θάλασσα γλυκιά, ξελογιάστρα, αφρισμένη, άγρια, περήφανη, απρόβλεπτη.
Θάλασσα του κινδύνου, της περιπέτειας, της απεραντωσύνης και του άγνωστου.
Θάλασσα της αγάπης, της χαράς και της ζωής.
Θαλασσα του πόνου, της αβύσσου και του φόβου, μα πάντα και για πάντα, όμορφη αγαπημένη μου.

Γλάρος γκρέκους μαρκαδόρους.

Τις έχουν κάποιες κακές συνήθειες οι γλάροι του νησιού. Πρώτα απ' όλα κάνουν τις φωλιές τους ψηλά στα βράχια και σαν οι νεοσσοί μεγαλώσουν αρκετά και το σώμα τους γεμίσει φτερά, τους κάνουν το σιχτίρ-πιλάφι γκρεμοτσακίζοντάς τους κυριολεκτικά στη θάλασσα. Ούτε μαμ ούτε άτα πια. "Ουστ, να μάθετε μπάνιο χαραμοφάηδες, να βγάζετε το ψάρι με τον ιδρώτα σας κι' όποιος αντέξει, κι' όποιος δεν αντέξει να πίνει θάλασσα μέχρι να πάθει λύσσα". Υπ' όψιν δε ότι οι νεοσσοί δεν είναι ικανοί να πετάξουν ακόμα.

Αδέρφια, καλή χρονιά! Ψευδαισθήσεις δεν έχουμε, οι αυταπάτες δεν μας αρέσουν, αλλά δεν μπορούμε να μην διατυπώσουμε την αισιοδοξία μας για το αύριο, αφού αυτό ακόμα... δεν έχει έρθει! Όλα λοιπόν είναι ανοιχτά, το δυναμικό του λαού και του τόπου μας είναι τεράστιο και παρά τις τραγικές σήμερα συνθήκες, εγχώριες και διεθνείς, πιστεύουμε ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε. Είναι κι' αυτή η αστείρευτη ομορφιά της Ελλάδας (βλ. την Παναγιά Κρημνιώτισσα της Σαμοθράκης) που δεν σ' αφήνει "να σε πάρει από κάτω"... Λες, ο Θεός είναι δίπλα μας, δεν μπορεί!