Πηγή : http://www.lifo.gr/mag/columns/5578

Είναι ένα από τα εναπομείναντα αθηναϊκά riad (τα μαροκινά σπίτια με τις εσωτερικές αυλές) του Ψυρρή, αυτά τα «συγκροτήματα» κατοικιών που χτίστηκαν κυρίως στα τέλη του 19ου αιώνα και φιλοξενούσαν καμιά δεκαριά (ανάλογα με το μέγεθος) οικογένειες (χαρακτηριστικό παράδειγμα και υπόδειγμα αναστήλωσης είναι το taf της Νορμανού). Σε πολλές περιπτώσεις (όπως της Αυλής εδώ) στα ισόγεια των κτιρίων αυτών υπήρχαν μαγαζιά, ένας τσαγκάρης, ένας που πουλούσε μπουκάλες φωταερίου, ένα μικρό μπακάλικο με σακιά με όσπρια κι ένα καφενείο που εξυπηρετούσε τόσο τις ανάγκες των κατοίκων όσο και των γύρω μαγαζιών. Το σκηνικό θυμίζει ελληνική ταινία της δεκαετίας του '50: μια μακρόστενη αυλή, ένα ισόγειο κτίσμα αριστερά κι ένα διώροφο δεξιά, μπλε παραθυρόφυλλα, γλάστρες, ασβεστωμένες σκάλες, γάτες, καρέκλες φύρδην μίγδην (πλαστικές, του «γύφτου» και ξύλινες), πλαστικά καρό τραπεζομάντηλα, λαϊκά στα ηχεία από ραδιοφωνικό σταθμό, ένα κουζινάκι με δύο εστίες και γκάζι, τσίκνα και ξύλινες ταμπέλες με ατάκες όπως «όλος ο κόσμος είναι ένα τρελοκομείο, αλλά εδώ είναι τα κεντρικά».

Αγαπητέ κύριε διευθυντά,

Έντρομος παρακολουθώ το κακό θέατρο που παίζεται μεταξύ των παλαβών, συμμετεχόντων στην κυβέρνηση, πολιτικών αρχηγών, σχετικά με την επανάληψη της καταβολής του γνωστού εις όλους μας χαρατσίου εις τα ακίνητα, διότι, πολύ απλά, δεν έχω να το πληρώσω. Οι ξετσίπωτοι αυτοί άνθρωποι (sic), επιμένουν, ακόμη και τώρα που έχουν στην διάθεσή τους ατράνταχτα στοιχεία, τα οποία αναφέρουν ότι εκατομμύρια Έλληνες δεν έχουν (στ' αλήθεια) να πληρώσουν βασικές τους ανάγκες, να διϋλίζουν τον κώνωπα (δηλαδή όλους εμάς) και να καταπίνουν αμάσητη την κάμηλον (δηλαδή τις εντολές της τρόϊκας).

Ταξίδευσε και βιντεοσκόπησε ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Τον Φεβρουάριο του 2007, συνοδεία ενός φιλικού ζευγαριού που επέβαιναν στο δικό τους αυτοκινούμενο, περιπλανηθήκαμε στα σπήλαια και τα ιαματικά λουτρά της Μακεδονίας, στο πλαίσιο της τηλεοπτικής εκπομπής που παρουσίαζα εκείνη την εποχή στο Τηλε Άστυ. Ο φίλος, που είχε εντρυφήσει στο θέμα των σπηλαίων, συνέστησε να επισκεφτούμε το σπήλαιο Αλιστράτης των Σερρών, ένα από τα πιο αξιόλογα και εντυπωσιακά σταλακτικά και σταλαγμιτικά σπήλαια της Ελλάδας, και όχι μόνο. Περάσαμε όμως πρώτα από τον υδροβιότοπο της λίμνης Κερκίνης και τα λουτρά του Άγκιστρου, που βρίσκονται πολύ κοντά στα σύνορά μας με την Βουλγαρία. Δεν θα σας πω περισσότερα γιατί η εικόνα μιλάει καλύτερα...

Πηγή : http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2013/04/blog-post_8497.html#more

Tης Μελίνας Καραπαναγιωτίδου.

Ο Σόϊμπλε υπήρξε σαφής. «Oι καταθέτες πρέπει να πηγαίνουν τα χρήματά τους σε σίγουρες τράπεζες και όχι στο ρίσκο των υψηλών επιτοκίων». Μετά τη δήλωση αυτή 50.000 επιστολές στάλθηκαν στην Κύπρο από Γερμανικές τράπεζες, προτείνοντας στους καταθέτες άμεση μεταφορά των χρημάτων τους στο ασφαλή Γερμανικό οικονομικό παράδεισο! Μου φάνηκε αρκετά παράδοξο οι ισχυροί τραπεζίτες της Γερμανίας να «ζητιανεύουν» καταθέσεις στον τραπεζικό «σκουπιδότοπο» του… λεηλατημένου τραπεζικού συστήματος της Κύπρου και αναρωτήθηκα, αν έχουν τόσο… ανάγκη, μήπως δεν είναι τόσο… ισχυροί;

Γράφει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος

Αφιερωμένο σ' αυτούς που τα "έμαθαν" όλα, σ' αυτούς που Την αψηφούν, σ' αυτούς που υπερεκτιμούν τις δυνάμεις τους...

Η ιστορία των δύο φίλων, που κατάφεραν να φτάσουν το 1983 με την πλαστική πεντάμετρη βάρκα τους στην Κρήτη, ξεκινώντας από την Βουλιαγμένη με μια 40άρα εξωλέμβια, ήταν πολύ επίκαιρη αλλά και διδακτική. http://www.ribandsea.com/articles/45-2009-02-24-08-38-30 Με το δικαίωμα, ωστόσο, που δίνουν σ' ένα φουσκωτοταξιδευτή, "καυχησιάρη καπετάνιο φουσκωτών θωρηκτών" που στις αρθρώσεις του έχει κάτσει η θαλασσινή αλμύρα και στο "κοντέρ" της μνήμης του έχουν καταγραφεί αναμνήσεις και εμπειρίες 60.000 ν. μιλίων και βάλε, δεν μπορώ παρά να δω την ιστορία του Λευτέρη Βιτσαρά και του φίλου του Γρηγόρη Κασωτάκη από λίγο διαφορετική σκοπιά.

Δεν πρέπει, βεβαίως, επ' ουδενί να υποτιμηθεί η προσπάθεια των δύο φίλων, που και τολμηρή ήταν και θαρραλέα. Ήταν όμως, δίχως άλλο, και επιπόλαιη. Και είναι ίσως τυχεροί, που μπορούν σήμερα από "θέση ισχύος" να κομπάζουν για το θάρρος τους και να περνούν το τόλμημά τους στους απογόνους τους αλλά και στους έκθαμβους αναγνώστες, φουσκωτοταξιδευτές και μη, των περιοδικών της θάλασσας.