Αγαπητέ κύριε διευθυντά.
Η αδιάλειπτα ιλιγγιώδης βύθιση της Ελληνικής κοινωνίας μονόμπρατσα προς τον σκοτεινό πάτο εις τον οποίο ενεδρεύουν τα πλέον ταπεινά μας ένστικτα, με αφορμή (και όχι αιτία) την οικονομική κρίση, δημιούργησε ευκαιρίες. Σήμερα που η ανθρώπινη αξιοπρέπεια αποτελεί στόχο, πανταχόθεν βαλλόμενη, τώρα που ο αγωγός του ζωώδους παρελθόντος μας, ο οποίος έως τώρα εύρισκε ανακουφιστική διέξοδο προς την αλόγιστη κατανάλωση αγαθών, ταπώθηκε, όλα τα ζέοντα λύματα της ψυχής μας, οδηγήθηκαν και σερφάρουν δύσμορφα, στον αφρό της καθημερινότητας. Οι άνθρωποι, τώρα, αποκαθηλώνουν τους ιδρυτικούς τους μύθους και γίνονται, σιγά - σιγά, πιο στοχαστικοί μπροστά στις εικόνες τους, αμφισβητώντας παράλληλα τις εξιδανικεύσεις τους. Τοιουτοτρόπως, η δημιουργηθείσα κοινωνία βαρβάρων και βανδάλων, προσπαθεί να διακρίνει αμυδρές αχτίδες φωτός ως παρηγοριά και ελπίδα, οι οποίες, έτσι ή αλλιώς, είναι εγγεγραμμένες ανεξίτηλα στα κύτταρα της τέχνης.