Σχολιάζει, μεταξύ αστείου και σοβαρού, ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Πρέπει, κατ' αρχάς, καλοί μου φίλοι και αναγνώστες να σας πω, εν γνώσει των συνεπειών του νόμου περί ψευδούς δηλώσεως, ότι ήμουν ανέκαθεν, και συνεχίζω να είμαι, εντελώς ακομμάτιστος. Από το τέλος της πρώτης τετραετίας του ΠΑΣΟΚ, δηλαδή, για να είμαι πιο ακριβής. Όχι ότι πριν ήμουν κομματικοποιημένος, αλλά να, μια συμπάθεια να πεις την έτρεφα για τον Ανδρέα που φώναζε από το μπαλκόνι και ξεσήκωνε τα αλαλάζοντα πλήθη : Αλλαγή, αλλαγή, Ε.Ο.Κ. και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο, η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες, περήφανα νιάτα, τιμημένα γηρατειά, ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά και άλλα τέτοια επαναστατικά.
Από το 1985 και μετά, όμως, άρχισα να νοιώθω μια απέραντη μοναξιά και μια απέραντη αμηχανία καθώς "έπρεπε" να επιλέγω απρόθυμα ένα από τα κόμματα ή αποκόμματα που ήταν, σε μορφή έντυπου χαρτιού υγείας, αραδιασμένα επάνω στα τραπέζια των εκλογικών κέντρων. Και, το ομολογώ, πότε ζωγράφιζα μια μούντζα σε ένα λευκό χαρτί, πότε συνέτασσα μια μαντινάδα, πότε πάλι δεν πήγαινα καθόλου να ψηφίσω. Και μην αρχίσετε να μου κάνετε τώρα κήρυγμα για το πόσο ανεύθυνη ήταν εκείνη η στάση μου, γιατί είδα και την δική σας προκοπή αφού, πότε ψηφίζοντας Νουδούλα και πότε Θασόκ, βάλατε ένα λιθαράκι στο κτίσιμο της σημερινής μας κατάντιας.