Του Σωτηρίου Καλαμίτση.

Ο Μακαρθισμός επιστρέφει διρμύτερος γράφουν πολλοί αρθρογράφοι στις ΗΠΑ. Οι παλαιοί έχουμε ζήσει την εποχή που ο Γερουσιαστής Μακάρθυ είχε εξαπολύσει την αντικομμουνιστική υστερία* τη δεκαετία του ΄50. Οι νεότεροι κάτι σχετικό θα έχουν διαβάσει. Η πλειονότητα των αριστερόφρονων αστέρων του Χόλυγουντ, αλλά και οι αντίπαλοι των συντηρητικών πολιτικών, βρίσκονταν τότε στο στόχαστρο του Μακάρθυ. Διότι έπρεπε να προστατευθεί η μεγάλη δημοκρατική υπερατλαντική δύναμη από το μίασμα του κομμουνισμού που απειλούσε τις ατομικές ελευθερίες και το American way of life.    
    
Έχουν περάσει πάνω από 25 χρόνια από τη διάλυση της ΕΣΣΔ και την εγκαθίδρυση του καπιταλισμού και στις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες. Οι κυβερνήσεις τους εκλέγονται από τον λαό μέσω «ελεύθερων εκλογικών διαδικασιών», όπως στον «δυτικό πολιτισμένο» κόσμο. Όπως και στις ΗΠΑ. Αν έτσι έχουν τα πράγματα,  τί είναι αυτό πού ανησυχεί τις ΗΠΑ και προκαλεί τη φρενίτιδα των δημοσιευμάτων και εκπομπών που επιμένουν ότι η Ρωσσία επεμβαίνει στα εσωτερικά των ΗΠΑ, σε σημείο, μάλιστα, που να λέγεται ότι εκείνη  στην ουσία εξέλεξε ως Πρόεδρο τον Τραμπ;

Γράφει, έτομος να πάρει τα βουνά, ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Θυμάμαι τον πατέρα μου, αλλά και τους καθηγητές μου, οι οποίοι με συμβούλευαν (καθώς ήμουν, ανέκαθεν, νομοταγής μεν, ατίθασος δε) να συγκρατώ ακόμη και την δίκαιη οργή μου για όσα απαράδεκτα κάποιοι, παρασκηνιακώς ή ευθέως, θα μου επεφύλασσαν στο μέλλον. Ε, λοιπόν, αν και είχα αυτές τις συμβουλές στις αποσκευές μου, δεν ήταν λίγες οι φορές που δεν κατάφερα να συγκρατηθώ και εξερράγην. Αυτό δε που μου συμβαίνει τώρα είναι μια περίπτωση απέναντι στην οποία, ούτε ο πατέρας μου ούτε οι καθηγητές μου θα μπορούσαν να τηρήσουν τη στάση ζωής που με δίδαξαν. Και εξηγούμαι.

Προ τεσσάρων περίπου μηνών το Υπουργείο Οικονομικών με ενημέρωσε ότι έχω λαμβάνειν ένα πιστωτικό υπόλοιπο της τάξεως των 2.500 περ. ευρώ από διαφορές που είχαν προκύψει από τα τρία τελευταία έτη! Καταλαβαίνετε πώς μπορεί να νοιώσει ένας χαμηλοσυνταξιούχος στο άκουσμα αυτής της είδησης; Είμαι και σε κρίσιμη ηλικία και λίγο έλειψε να πάθω εγκεφαλικό από τη χαρά μου! Πήγα λοιπόν με το χαρτί ανά χείρας στη ΔΟΥ Ηλιούπολης και περίμενα όλο χαρά να εισπράξω την πίστωση. Αμ δε! Η υπάλληλος, μια ξινή γεροντοκόρη, μου είπε ότι δεν μπορώ να εισπράξω αυτό το ποσό γιατί εμφανίζομαι χρεωμένος στην... Ε΄ ΔΟΥ Θεσ/νίκης με το ποσό των 1.300 περ. ευρώ! Δεύτερο εγκεφαλικό προ των θυρών, στο άκουσμα δυσάρεστης είδησης αυτή τη φορά.

Του Ιάκωβου Ιωάννου.

Ο Αλέξης αποτελεί την καλύτερη δυνατή λύση της Τρόικας, όσον αφορά την ψήφιση των μέτρων του τρίτου μνημονίου, ενώ ο Κυριάκος για την εφαρμογή τους – η ουτοπία της Δημοκρατίας και της ελεύθερης αγοράς.

Είναι φανερό πως ο Αλέξης αποτελεί την καλύτερη δυνατή επιλογή, όσον αφορά την υιοθέτηση και την ψήφιση των μέτρων του τρίτου μνημονίου – ενώ είναι η χειρότερη, σε σχέση με την εφαρμογή τους στην πράξη. Από την άλλη πλευρά, το ίδιο φανερό είναι πως ο Κυριάκος αποτελεί τη χειρότερη δυνατή επιλογή για την ψήφιση των μέτρων – ενώ την καλύτερη για την εφαρμογή τους.

Τα συμπεράσματα μου αυτά βασίζονται στο χαρακτήρα, στις πεποιθήσεις, στα κόμματα που εκπροσωπούν και στα δείγματα γραφής των δύο νεαρών ηγετών – εκ των οποίων ο ένας είναι ακόμη υποψήφιος για την αρχηγία του δικού του, έχοντας αντιμέτωπο το στρατόπεδο του ιδρυτή του κόμματος, το οποίο δεν συμπαθεί την πολιτική του καταγωγή.

Στη σύντομη βόλτα ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Για να είμαι ειλικρινής αποφεύγω τα τελευταία χρόνια να πηγαίνω στα, ούτως ειπείν, "ναυτικά σαλόνια" της Αθήνας γιατί, απλούστατα, μελαγχολώ κάνοντας μια αναδρομή στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν. Τότε, δηλαδή, που ο κατασκευαστικός κλάδος ευημερούσε και ο κόσμος αγόραζε σκάφη και τα έριχνε στο νερό για να βολτάρει στο πέλαγος. Τότε που οι κλαδικές εκθέσεις ευημερούσαν κι' αυτές και δεν υπήρχαν κατάλληλοι - σε μέγεθος και υποδομές - χώροι για να φιλοξενήσουν τον αριθμό των εταιρειών που ήθελαν να λάβουν μέρος. Ήταν ο καιρός της υπερβολής, τότε που οι εισαγωγείς και οι κατασκευαστές φύτρωναν σαν τα μανιτάρια και προσπαθούσαν να πουλήσουν ένα σκάφος για να βγάλουν δύο! Και καθώς όλα έχουν ένα τίμημα, ήρθε η κρίση για να μπουν τα πράγματα στις σωστές τους διαστάσεις.

Φέτος, όμως, αποφάσισα να κάνω μια βόλτα μέχρι το Ολυμπιακό Κέντρο Ξιφασκίας για να πάρω μια "τζούρα" θάλασσας. Και, παραδόξως, δεν απογοητεύτηκα εντελώς, καθώς η έκθεση, αν και μικρή, ήταν αυτό που λέμε "αξιοπρεπής". Το βλέπει κανείς με την πρώτη ματιά ότι ο χώρος - όσος απέμεινε ζωντανός - θέλει να ζήσει. Το βλέπει στα μάτια των εκθετών που προσπαθούν, με τις πενιχρές πια οικονομικές τους δυνατότητες, να τονίσουν προς κάθε κατεύθυνση πως ό,τι δεν τους πεθαίνει τους κάνει πιο δυνατούς!

Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Βιντεοσκοπούσα ένα παλιό ταρσανά στην παραλία της Φτελιάς, όταν πλησίασε ένας ηλικιωμένος Μυκονιάτης. Καθώς δεν υπήρχε ψυχή ζώσα τριγύρω, τέλος Νοεμβρίου γαρ, βρήκα την ευκαιρία να τον ρωτήσω ποιος κατά την γνώμη του θα μπορούσε να μου περιγράψει τη Μύκονο του χθες. Πώς ήταν δηλαδή η ζωή στη Μύκονο προτού ξεκινήσει το τραίνο της τουριστικής ανάπτυξης που άλλαξε την φυσιογνωμία του Κυκλαδίτικου αυτού νησιού τους μήνες του καλοκαιριού. "Ο μπάρμπα Γιάννης, ο Πρόεδρος της Άνω Μεράς", απάντησε εκείνος χωρίς να το πολυσκεφτεί. "Αυτός θα στα πει καλά".

Έπρεπε όμως πρώτα να εντοπίσω τον "μπάρμπα Γιάννη". Ρώτησα σε ένα αρτοποιείο, απέναντι απ' το Ηρώο της Άνω Μεράς, και η υπάλληλος μου έδειξε το σπίτι του Προέδρου που απείχε διακόσια μόλις μέτρα από εκεί! Εκείνος όμως έλειπε στην Αθήνα και, όπως μου είπε η γυναίκα του, θα επέστρεφε στη Μύκονο το ίδιο βράδυ. Μου έδωσε τον αριθμό του κινητού του τηλεφώνου, η επαφή μαζί του έγινε το ίδιο απόγευμα και το ραντεβού κλείστηκε το άλλο πρωί στα γραφεία της Κοινότητας.